H Tαλούλα Μπάνκχεντ ήταν το τελευταίο πρόσωπο που θα ανέσυρα για οποιονδήποτε λόγο, εάν δεν τύχαινα πάνω στη μίνι σειρά Holywood των Μπρέναν και Μέρφι (στο Netflix) με κέντρο ενός μικρού σύμπαντος τα στούντιο Ace (λέγε με Παραμάουντ) που έλκει δεκάδες ηθοποιούς, αρκετούς γνωστούς από άλλες σειρές ή εργάτες σε ταινίες.

Για τις αμερικάνικες ιδεοληψίες, τα επτά επεισόδια έχουν την βαρύτητα μιας συνέντευξης της Όπρα, όχι από το ζεύγος που είδαμε, αλλά από την Γουόλις Σίμπσον, μήτε καν από την Νταϊάνα.

Το ανηδονικό γυμνό, ο καταιγισμός από διάσημα πρόσωπα άλλων εποχών που ήξεραν μερικοί σημερινοί ογδοντάρηδες και σίγουρα ο φίλος μου ο Μπίλης που απουσιάζει ήδη επτά χρόνια από τη ζωή, ορίζει τα σύνορα μιας γενιάς που η παράνομη μετανάστευση, ο ρόλος της γυναίκας, τα πάρτι του Κιούκορ, ένας ευπαθής βενζινάς και μιας μορφής κινούμενη pop-art χρωματίζουν μια τέχνη, την έβδομη, που έτρεμε ακόμη στο τι θα πει η Αλαμπάμα και ποιος κρέμεται από τις σκαλωσιές της επιγραφής με τον αποκρυφιστικό όρο ΗOLLYWOOD.