Από τις κυβερνήσεις, και δη τις ελληνικές, ένα με φρακάρει, με ένα ρουμπώνομαι και γεμίζω όχι φρίκη και μάραση, αλλά καθαρόαιμο οίκτο για τους συμμετέχοντες: δείχνουν σαν έτοιμοι από καιρό να κυβερνήσουν επ’ άπειρον.

Καμία αίσθηση πως ο κόσμος αλλάζει περιφρονώντας τη γλυκειά σου μελαγχολία. Οι ψηφοφόροι, ρίπτοντας εν σχισμή το μπιλιέτο, περιμένουν κατά σειρά στοιχειώδη συνέχιση έως και βελτίωση της προσωπικής τους κατάστασης, βέβαιοι πως θα απογοητευτούν και κρατάνε όχι μικρό καλάθι, αλλά μια λερωμένη από κραγιόν μπομπονιέρα, άδεια, εις ανάμνησιν κουφέτων που καταναλώθηκαν.

Συνήθως βρίζουν τους απελθόντες (και η νοσταλγία που ενίοτε δείχνουν, ύβρις είναι) και πάντοτε δίδουν ένα τράτο στους νεοφερμένους, παρεκτός και ανήκουν στην συνομοταξία των απέθαντων μονιμάδων του συστήματος.

Το κρίσιμο διάστημα, κατά το οποίο ο νυν πρωθυπουργός κατόρθωσε να ξεπεράσει σε ψήφους παραδοσιακά σιγουράκια-αντιπάλους, δεν έδειχνε κάτι το νεωτερίζον ή το στοχαστικό.

Ήταν ένας υιός, με τον οποίον δεν έβγαζαν άφθες οι ιδεολογικώς συγγενείς, αλλά η επανάχρηση στελεχών του ΛΑΟΣ και η προσέγγιση του Τζιτζικώστα, έφερνε ένα αεράκι φρέσκιας συντήρησης, όπου η παντοδυναμία του αρχηγού απαιτούσε την συνύπαρξή του με στελέχη χωρίς διάσημο παρελθόν.

Το πιο σπουδαίο: κανένας δεν ήθελε και δεν ήξερε πώς θα έρριχνε τον Κυριάκο. Βλέπετε, μετά το ΠΑΣΟΚ, δεν ήταν δυνατόν να φτουρήσει ο Ράλλης, ο Αβέρωφ και λοιποί, αλλά για την κεντροδεξιά, δεν ακουγόταν το κιχ.

Κι όταν εκείνη, με τους παραδοσιακούς βογιάρους της, δεν μπόρεσε να συγκρατήσει μονομπλόκ απόψεων, και το καραμανλικό κομμάτι αποσπάστηκε σαν το φινάλε του Αντεργκράουντ του Κουστουρίτσα και δέχτηκε ένα τσούρμο ανέλπιδους κεντροαριστερούς με πρόσημο την εικόνα ενός νέου αρματηλάτη, φάνηκε πως θα είχαμε σύγκρουση Σαμαροβενιζέλων με Τσιπροκαμμένους.

Η παρούσα κυβέρνηση δεν κρύβει αντιθέσεις, μάλλον επειδή ελαττώθηκε ο αρνητισμός των οπαδών. Έτσι, υπάρχει ιθύνων που προσφέρει  βοηθήματα και ιθύνων που μας ειδοποιάει να πληρώνουμε λογαριασμους, μη πέσει έξω η πεσμένη μας χώρα.

Όσο περνάει ο καιρός και η τσιρίχτρα του Άδωνι γίνεται μούρμουρος χωρίς τον φλοίσβο της σωκρατικής μεθόδου και οδηγείται σε αλεξανδριανή του γλάστρα, τόσο και πιο προσχηματική γίνεται η εξουσία.

Δυστυχώς ή ευτυχώς, επιστροφή σε κάτι γνωστό και δοκιμασμένο, δεν υπάρχει. Η εκατόνησος διασχίζει το αρχιπέλαγος.

Άλλα νέα δεν έχει.