Ήρθε στο γραφείο να με ρωτήσει τι γίνεται αν κάποιος κερδίσει το φλουρί. Συνήθως μια μέρα άδεια, απάντησα. Το μεσημέρι, όταν έκοψε την πίτα, ήμουν από τους πρώτους που πήρε κομμάτι. Το γύρισα γρήγορα ανάποδα, έξυσα τον πάτο, είδα το φλουρί και το τράβηξα να το δείξω στους υπόλοιπους. Τους το χάλασα γκρίνιαξε κάποιος, χάθηκε το νόημα, δεν είχε αγωνία. Αυτό είπε: αγωνία.

Το φλουρί όπως παλιά λίρα. Ο Αϊ Γιώργης που σκοτώνει το δράκο κι απ’ την άλλη η Βασίλισσα Βικτωρία. Το πέρασα στο πορτοφόλι, εκεί με την ταυτότητα και ανακοίνωσα ότι τη Δευτέρα θα λείψω.

Με το τυχερό στην τσέπη και με παπούτσια αδιάβροχα αντιολισθητικής σόλας, περπάτησα στο σχόλασμα για το σπίτι. Θυμήθηκα δύο μέρες πριν που είχα αυθόρμητα εκνευριστεί σαν συνειδητοποίησα ότι ο μήνας είχε ακόμα τέσσερις και όχι τρεις μέρες πιο κάτω. Κάτι περίμενα, αλλά βαριόμουν να περιμένω. Everyday a little death όπως λέει παλιό τραγούδι. Ζωή σε fast forward, να αφήνουμε τον αγώνα, να κρατάμε την αγωνία, τα highlights. Ευτυχώς που δεν μπορούμε, κρίμα να είχα χάσει τα απρόσμενα, τον Αϊ Γιώργη.

Περίπτερα στην υγρή Αθηνάς, μικρά νυχτερινά, ships in the night. Μπουχτισμένος από βροχή χωρίς ομπρέλα μπήκα στο μετρό στην Ομόνοια.