Είναι περίεργη η ανεξήγητη αίσθηση οικειότητας που αισθάνεσαι καμιά φορά σε ξένα μέρη. Κατεβαίνοντας σήμερα στον Πειραιά, είχα την εντύπωση ότι γυρνούσα στο σπίτι, αν και ποτέ δεν είχα σπίτι εκεί και μάλλον δεν θα αποκτήσω, έτσι όπως εξελίσσεται η ζωή μου. Αυτό βέβαια δεν με εμπόδισε να προσέξω ότι πολλά σπίτια και διαμερίσματα στην Καστέλλα είχαν αναρτημένο πωλητήριο ― ποτέ δεν ξέρεις. Μετά, επέστρεψα από Εθνική για καλύτερα, κι έπεσα στην έξοδο του τριημέρου. Με τη μηχανή δεν καθυστέρησα ιδιαίτερα, αλλά έφαγα το καυσαέριο με το κουτάλι. Τουλάχιστον σήμερα δεν έβρεξε.

Φαντάζομαι ότι όλα αυτά έχουν να κάνουν με τα τραγούδια που άκουγα παλιότερα. Όχι το Spiti mou spitaki mou kai spitokalyvaki mou της Nana Mouskouri, αλλά λίαν σοβαρότερα άσματα, εμείς ήμασταν σοβαροί νέοι καθότι.

(Pink Floyd, 1973)

(Ten Years After, 1969)

(Lene Lovich, 1978)

(Talking Heads, 1983)

(PIL, 1986)

Κύριος οίδε πώς λειτουργεί το υποσυνείδητο και παντρεύει ακούσματα, εμπειρίες, τόπους, χρόνους  και ανθρώπους. Οδηγώντας στην επιστροφή, ή μάλλον φεύγοντας από το φαντασιακό σπίτι για να επιστρέψω στο πραγματικό, άρχισα να σκέφτομαι πόσο ωραίο θα ήταν ένα mashup με το «Mama Told me not to Come» (1970) και το «Μπορεί να Βγω» (2013). Ας το κάνει κάποιος πιο έμπειρος στα μουσικά.

Σπίτια βρήκα σε κτίρια, σε τόπους, σε ανθρώπους, σε τραγούδια, σε δουλειές, καμιά φορά και ταυτόχρονα. Αυτό σημαίνει ότι μάλλον πρόλαβα να ζήσω.