Η εριστικότητα των «μονομάχων» στη Βουλή (φέξε μου και γλύστρησα) με ενοχλεί και με προσβάλει προσωπικά.

Δεν «διασταυρώνουν τα ξίφη τους» κατά την δημοσιογραφική έκφραση, αλλά μάλλον διασταυρώνουν εκείνα τα πλαστικά αποκριάτικα ρόπαλα που πρωτοείδα εμβρόντητος στην «κεφάτη» Αθήνα του 1988, όταν κατέβηκα μετά από χρόνια στην πρωτεύουσα.

Ο πρωθυπουργός, στέρεα βασισμένος στο «από εσάς ξεκίνησαν όλα» και τελευταία λάτρης της ανθρωπογενούς κλιματικής αλλαγής, φιλολογεί μετ΄ευτελείας διότι τόσο μπορεί, τόσο πράττει.

Ο αξιωματιστής της αντιπολίτευσης, κοιτάζει επιθετικά τον αντίπαλό του, για να εκνευριστεί κάθε που ο άλλος του ρίχνει ένα «Σήμενς» και ένα «Παραδείσια νησιά» μετατρέποντας ένα βλέμμα γερακιού σε αμηχανία κόνδορα.

Ο ένας κατέχει το κράτος και ο άλλος το διεκδικεί. Αμφότεροι, σε ζαβή βάση.

Γιατί;

Διότι, θα έχετε προσέξει οι πρεσβύτεροι, την πάγια τακτική των λογιστών: βολεύουν τα εισοδήματα των πελατών τους, βάσει του ύψους του  αφορολογήτου εισοδήματος.

Όταν ήταν στις 12 χιλιάδες, εκατομμύρια μουστερήδες δήλωναν αυτό το ποσό και παρακάτω. Στις 9 χιλιάδες, το ίδιο. Και στις 3 χιλιάδες να πέσει, πάλι οι αδιόρθωτοι αυτό θα δηλώνουν.

Δεν υπάρχει αξιόπιστη βάση υπολογισμών.  Μήτε θα υπάρξει, με το σύστημα που επικρατεί. Το ρητό που κυριαρχεί είναι «γράφε ότι με συμφέρει, κι αν μας πιάσουν, τη γαμήσαμε».

Τσακώνονται ακόμη για την πεποιημένη λέξη «περίσσευμα». Ο ένας την εξηγεί ως υπερφορολόγηση, ο άλλος ως υπεραπόδοση. Η διαφορά των δύο όρων είναι βασική: στην πρώτη, γίνεται διανομή κλούβιων αυγών, στην δεύτερη, τα αυγά είναι κόκκινα της Λαμπρής.

Αυτό που με δαιμονίζει είναι πως ακόμη κι αν αντιστρέφονταν τα αξιώματά τους, θα υποστήριζαν τα αντίθετα με το ίδιο πάθος και την ίδια συμπαράσταση οπαδών: μια έστω ατελής ένδειξη ότι πιάσαμε πάτο.

Διότι μπορεί να ακούω το ένα και το άλλο, όλα κολακευτικά προς πάντες, αλλά ακόμη δεν είδα σχέδιο νόμου που να ορίζει «όποιος έχτισε, χτίζει ή θα χτίσει σε ρέματα, την έβαψε τελεσιδίκως».

Mήτε πρόκειται.