Ορισμένα θέματα, δεν είναι σώφρον να τα μπερδεύουμε. Ο κοινός εχθρός σπανίως στεριώνει μια συμμαχία, άς πούμε. Η Τουρκία βρίσκεται υπό επιτήρηση, αλλά δεν είναι εχθρά της ατλαντικής συμμαχίας. Και δεν υπάρχει βέβαια χώρα με όνειρα γαλάζιας ή ροζ πατρίδας προς την οποία οι «φίλοι» και «σύμμαχοι» να μη διατηρούν κάποια ανησυχία.

Η σύμπλευση Ελλάδας – Τουρκίας κοντεύει 75 χρόνια, μετά την δική μας Κατοχή, και το ενδιάμεσο είναι γεμάτο πραξικοπήματα, κυπριακές αιχμές, μια συμμαχία με δόντια, ξαφνικά πολεμικά επεισόδια και όλα αυτά, ξεκίνησαν, μετα το 1922, με τους Έλληνες στα 6,2 εκατομμύρια το 1928 και τους Τούρκους κοντά στα 13, ίδια περίοδο. Σήμερα, δεν λέω: τα εξηγούν αφειδώς τουρκολόγοι, τουρκαλιστές, τουρκογνώμονες και τουρκονόμοι. Τουρκογνώστες σπανίζουν πάντως.

Η Αμέρικα, παίρνει τα μέτρα της, αλλά κατευθύνοντας και όχι ελέγχοντας την Τουρκία, κατά δύναμιν. Είναι σε τέτοια προφανή σύγκρουση τα συμφέροντα αμφοτέρων, ώστε το αναμενόμενο παζάρι να αναμένεται φοβερά ανατολίτικο. Διάδρομο μέσα σε συριακό έδαφος δεν βλέπω, αλλά τα θαλάσσια σύνορα μπορεί να διευρυνθούν. Το γιατί, δεν θέλω να το σχολιάσω -ένα «Θού Κύριε» ή ένα παράγγελμα σιωπής, ας αντικαταστήσει την περιγραφή της κατάστασης.

Οι άλλες σκηνές λόγω επίσκεψης Αμερικανού Υπουργού Εξωτερικών, μου θύμισαν σκηνογραφία, αλλ΄όχι σκηνοθεσία της σειράς Sopranos.