Δεν υπάρχει πολιτικό DNA, φίλτατοι και φιλτάτριες. Να το τελειώνουμε αυτό το παναΰρι, αυτήν την φρεναπάτη. Υπάρχουν μερικές οκάδες δικαιολογίες με τις οποίες φορτώνουμε το κάρο μας, αγνοώντας οι περισσότεροι ότι διακομίζουμε χωνεμένη κοπριά. Απ’ αυτές που ωριμάζουν και μοσχοβολάνε, χωρίς να αφήνουν δυσώδες κατάλοιπο. Και απ’ αυτές που προσθέτουμε στο χώμα, μπας και βγει ευπρεπώς κανα φασόλι, καμιά μπάμια.
Υπάρχουν άνθρωποι με κρίματα και νότες ευγένειας. Έχουν το DNA που φτιάξανε ακόπως ή με κόπο. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο μακριά από την πολιτική επιστήμη βρίσκονται αυτά.
Μερικά κείμενα που μας υποδηλώνουν, εικαστικές ευκαιρίες «σαν ζωγραφιά» που συνδυάζονται με ηθικοπλαστικές αρχές του τίποτε και τέρμα.
Παρατηρώ τις τεχνικές μίσους που αναδύονται από τον καημό των «ηγετών» που είναι ελεγχόμενοι απόλυτα από τις επιρροές τους. Απελπισμένες προσπάθειες διάσπασης, ώστε όταν τακιμιάσουν και ενωθούν οι αντίθετες προπαγάνδες, να υπάρξει βολική έξοδος.
Δεν υπάρχει πολιτικό DNA, κι αυτό αποδεικνύεται ακαταπαύστως. Χρωστάμε έναν μπούτσο λεφτά. Ό,τι διαβάζουμε και ακούμε, έχει τον λόγο του, που σπανίως είναι ο δικός μας λόγος.
Εμείς που θέλαμε αλλιώς να εξελιχθούν τα πράγματα, έπρεπε να γεννήσουμε τα παιδιά που θα τα μεταμόρφωναν. Δεν συνέβη. Οι γενιές κοκκάλωσαν, καθεμιά με την αυταρέσκειά τους. Δεν βάφονται έτσι τα αυγά. Τα λογάκια συμβάλουν στις εντυπώσεις, αλλά δεν πρόκειται η άμμος να γίνει χαβιάρι επειδή έτσι μας καύλωσε.
«Βάρυναν τα μάτια μου από την προσμονή ενός θεού εικονοκλάστη
Πότε θα έρθει η εποχή της κόλασης για τον στρεψόδικο;»
«Πάψε. Δεν βλέπεις την καταιγίδα, πώς μας πλησιάζει αθόρυβη;»
[ΠΘ 1964]