Πιστός στο αυγουστιάτικο ραντεβού μου με τη λαϊκή της Καλλιδρομίου, έχω να αναφέρω ότι χθες 18 του μήνα οι πάγκοι ήταν ακόμη λιγότεροι από το προηγούμενο Σάββατο 11 του μήνα. Οι ευάριθμοι πελάτες μάλλον αναλλοίωτοι. Σκηνικό σουρεάλ. Τα γύρω μαγαζιά κλειστά ως επί το πλείστον, και οι περισσότεροι πωλητές έψαχναν έναν ανοιχτό φούρνο για καφέ, τυρόπιττα και κουλούρι. Στόμα με στόμα πήγαινε η πληροφορία: έκλεισε κι αυτός, εκείνος ήταν ανοιχτός, πολύ μακρυά, στείλε τον πιτσιρικά, δαμάσκηνα από τον παραγωγό, άντε βρες τώρα περίπτερο, όλα με δοκιμή. Ένα προπατζήδικο ήταν ανοιχτό, και φυσικά είχε πελάτες τους πωλητές, μόνο που ενώ στη φουλ σεζόν μπαινόβγαιναν κλεφτά για να ικανοποιήσουν τα ανομολόγητα πάθη τους, τώρα είχαν στήσει και τραπεζάκι έξω και καθόσαντε. Αταραξία. Από κάπου ερχόταν η μυρωδιά μπάφου, και την ηρεμία την τσάκισε ένας φάλτσος μανάβης τραγουδώντας ακαπέλα «Συγκάτοικοι είμαστε όλοι στην τρέλα». Πρόσεξα τους στίχους. Τι έχουμε ζήσει κι εμείς, σκέφτηκα, τι ζημιά έχει κάνει αυτό το έντεχνο, ποιος Ντίλαν και αηδίες Νομπέλ, πώς τους ανεχτήκαμε όλους αυτούς τους τάχα μου δήθεν τόσα χρόνια, άσε κάτω αυτή τη σακούλα, δικιά μου είναι, θα περάσουνε χρόνια για να συνέλθουμε, βάλε μου και δέκα αυγά παρακαλώ και χαιρετίσματα στον πατέρα σου.