Το deepfake μπαίνει, λένε, στη ζωή μας. Καλώς τους κι αν αργήσανε! Κανονικά, και με σέβας στον μόλις κρυπτόμενο εθνικό οριενταλισμό μας, θα έπρεπε ο όρος να εισαχθεί στη γραμματολογία ως «ντιπ fake». Έπειτα, αυτό το «ντιπ καταντίπ» είναι αιώνες συστατικό της ελληνικής και παγκόσμιας λέμφου. Εν αυτώ γαρ ζώμεν και υπάρχομεν και εσμέν, αιώνες τώρα.

Eπειδή πρόκειται για κάτι εξοργιστικά απλό, ήτοι για part of social engineering scams, fooling people into thinking they are receiving instructions from a trusted individual, και αναμένω νέα «ουράνια μηχανική», καταγγελία ενός νέου δημοσίου κινδύνου, γένεση και παραγωγή νέων δεξιοτήτων για να υπάρξουν σεμινάρια του τίποτε, συνδυασμένα με καταγγελία μιας άτιμης κοινωνίας, ας υπενθυμίσω πως ακάλυπτο, γουστόζικο και αενάως δραστικό deepfake material ευδοκιμεί διαχρονικά σε όλες τις μυθολογίες, στις Μεταμορφώσεις, με πρώτην και καλύτερην την οβιδιακή, με θεές και θεούς συνδιαλεγόμενους με μύστες ή ήρωες Επών, με όλα τα Ιερά βιβλία όλων των θρησκειών, με την εργώδη και αειφόρο μάζα των ιστορικών υποθέσεων εργασίας, με την ιστορία των χιλιάδων θεωριών που υπήρξαν παράλληλα πεποιθήσεις κοινωνικές, κοντολογής με αγαθά ή δαιμονόπληκτα στρατεύματα οργανωμένων ή απλώς ευφάνταστων αρχιψευταράδων, απλωμένων σε ένα σύμπαν που ξεκινά από την σχετικά ανώδυνη καταλαλιά έως τον όλεθρο ολόκληρων γενεών και λαών.

Γι΄αυτό αισθάνομαι πως επαρκεί προσώρας το βασανάκι που τραβάμε με την τοπική σύγκρουση δύο deepfaked παρατάξεων, αισθαντικά και ρηματικά απολύτως ανάξιων, που κυβερνάν ή απειλούν να κυβερνήσουν όλους εμάς, αχάπαροι, βαριεστημένοι, ασυνήθιστα καχύποπτοι και με τελείως επιφανειακή και σάπια ρίζα, που γεννήθηκαν προικισμένοι με κόμπλεξ και «κόφτες», αρχολίπαροι, τρέσαντες, κοπούκια και ιδίως, άσκοποι.

To πρόβλημα που παράγεται από το «ενταξιακό» μας ενσυνείδητο, γιγαντώνεται στην κλασική, συμβατική του μορφή και οποιαδήποτε δραπέτευση προς ένα γλειφιτζούρι του στυλ «μας ελέγχουν οι κανάγιες» είναι Θεϊκιά Φεϊκιά ξεγυρισμένη.

Το σύστημα που μας κυβερνάει είναι ένα αμάλγαμα τενεκέ και ασημιού που αναλόγως του φωτισμού που του ρίχνουμε, προδίδει το υλικό του. Για παράδειγμα, θα κόψω τον λαιμό μου τιμωρητικά, εάν ξανακούσω και ξαναδώ τον Δημήτρη Οικονόμου του Σκάη, και την άξια, αλλά χειριστική παρτενέρα του που φέρονται θρασύτατα ως ιδεολογικοί μεσάζοντες στο πόπολο. Μπροστά τους, ο Τζανακόπουλος θυμίζει αγροφύλακα στη σίκαλη.

Νοστάλγησα την παλιά καλή εποχή που ο χαφιές ήτονε χαφιές και ο οραματιστής ψώνιο. Απλά, μεταπολεμικά, τραυματικά ζητήματα, αδιόρθωτα και χιονισμένα, μόνο που με ένα ζευγάρι χιονοπέδιλα, καθάριζες. Κι ας τα έβλεπες μόνον στα Κλασσικά και στα Μικυμάου. Που ήταν deepfake του κιαρατά, αλλά δεν τραβούσαμε κανένα ζόρι που ο Γκούφι μιλούσε ενώ ο Πλούτο όχι.