Βέρα I. Φραντζή: 29 συμβολισμοί

Όταν πλένω πιάτα ή μαγειρεύω, νιώθω απαράδεκτα χαζή. Το πλύσιμο των πιάτων είναι ό,τι πιο κοντινό έχω κάνει σε χριστιανική πράξη, κατά το Μάρκον Ευαγγέλιον. Βέβαια, είναι τόσο εξανθρωπισμένες οι τετριμμένες αυτές χειρωνακτικές εργασίες, που σε κάνουν άνθρωπο με μια ανώτερη δύναμη μέσα από τον ιδρώτα που παράγει το μέτωπό σου.

Οι χειρωνακτικές εργασίες σε κάνουν θνητό και έρχεται το αγόρι να σε ρωτήσει αν θα βγείτε ραντεβού, επειδή σε βρήκε συμπαθή.

Συμπαθής… ωραία λέξη. Το «συμπαθητική» είναι σαν το «Βεράκι». Λίγο και υποκοριστικό και χωράει στα φλυτζανάκια και ψαρεύεται με μικρά κουταλάκια- είναι για παιδάκια. Το «συμπαθής» έχει μια αρχοντιά σαν τις αναδασωμένες περιοχές στην Πάρνηθα και μια ελευθερία σαν τις δεκαοχτούρες που είδα να πίνουν το λιμνάζον νερό από τα κεραμίδια στις στέγες των σπιτιών στα Αναφιώτικα.

Τα Αναφιώτικα είναι ένας πολύχρωμος ιστότοπος. Είναι σαν ένα site με μεγάλη επισκεψιμότητα και αρκετή διαφήμιση που σε αποπροσανατολίζει.

Εκεί, κάποιος κάπνιζε ένα τσιγαριλίκι και εμένα μου μύρισε διανοουμενίλα, που είναι λίγο χειρότερη από τη σαπίλα.

Τη σαπίλα, πέρα από την αναπάντεχη δυσoσμία που σου απορροφά οποιαδήποτε διάθεση για σκέψη, την θεωρώ ανήθικη. Φαντάσου τη διαμενοουμενίλα! Και την βρίσκεις κάτω από ράσα, μέσα σε δερμάτινα πορτοφόλια και σε φλασάκια και τώρα τελευταία σε αναρίθμητα γραφόμενα στο διαδίκτυο. Όλοι νομίζαμε ότι θα τη βρούμε στο πάτο των τελάρων με τις πατάτες, τα ροδάκινα και τα αγγούρια, μα αυτά ήταν όνειρα θερινής νυκτός. Άκου να δεις…

Το προαναγγελτικο “άκου να δεις” για εμάς τους ενοχικούς είναι τα τριάντα δεύτερα κρύου ιδρώτα και πρόζα Τράγκα σε υπερδιέγερση συν κακιοσύνη Ρόκκου και ποκερ φέις Τατιάνα.

Αυτά.

Να μας προσέχετε, πεθαίνουμε γρήγορα, φανταζόμαστε τα χειρότερα.

…

Τη νύχτα μου αρέσει να κλείνω όλα τα φώτα και να βλέπω μόνο τα μάτια του γάτου να καθρεφτίζουν το θάνατο των πιο βαθιών μου σχέσεων με τους ανθρώπους. Μερικές φορές, παθαίνω κρίσεις πανικού και ψάχνω να βρω τον διακόπτη. Βρίσκω έναν. Οn, λογική – Off- Ευτυχία. Τρέχα και γύρευε, δηλαδή. Μα τη νύχτα, λογική; Αυτό είναι κάτι που πρέπει να ψάξω σε βάθος.

Στο βάθος του αιδοίου βρήκα την αρχή πολλών νημάτων. Τα περισσότερα είναι ήδη ξεφτισμένα. Βρήκα το πιάνο μου ακούρδιστο και καμώθηκα να το συγχρονίσω με την ηλικία μου. Δεν έχω καθόλου ακουστικό αυτί και μάταια προσπαθούσα όλη νύχτα. Το πρωί ξύπνησα ράκος με κάποιες παρτιτούρες να έχουν αφήσει σημάδια στις παλάμες μου, στα μπούτια μου.

Ιδεώδης πόλη. Εκεί, εκεί.

Εκεί, που οι άνθρωποι μετρούν τους ανθρώπους με βάση τις προσωπικές τους ικανότητες, όχι με κριτήριο τις δυνατότητες των άλλων. Βέβαια, αυτό είναι μια ιδιαίτερη δεξιότητα, που σε κάνει να είσαι ανώτερος των άλλων, διαισθητικός και διορατικός. Επομένως και εκ των πραγμάτων, οι άλλοι δε μπορούν να σε κρίνουν. Ένα πραγματικό μπέρδεμα.

Μπέρδεμα δημιουργείται και με το χιούμορ. Το αστείο σε κάνει να μοιάζει εύθυμος, άυλος και κάπως ελαφρύς. Οι άλλοι σε βάζουν στην ζυγαριά του μικρού τους νου. Υποστηρίζουν πως το ανέκδοτο της ζωής σου είναι κάτι που τους προκαλεί την ανασφάλεια. Δε σε εμπιστεύονται. Μένεις μόνος.

Μένεις μόνος και όλα καταλήγουν σε θεατρινισμούς. Γίνεσαι καλός ηθοποιός του εαυτού σου και ικανοποιητικός για τα ζωτικά σου όργανα, δουλεύουν όλα ρολόι.

Έχουμε ένα ρολόι στο σαλόνι, αντίκα της γιαγιάς. Έχει ξύλινη κοιλιά και δείκτες σαν μουστάκια μεγαλογαιοκτήμονα της κοιλάδας της Θεσσαλίας. Τις προάλλες, χτύπησε στις δώδεκα και τρία, στη μια και είκοσι εφτά. Χτυπάει κάθε που ερωτεύομαι έναν άνδρα διαφορετικό από τους άλλους και τον αφήνω να πάει στην Ανταρκτική, ακάλτσωτο, με δυο φλούδες από μανταρίνι στις τσέπες και εικοσι εννέα συμβολισμούς.

Όλα αυτά, αυτά που γράφω, τα καταλαβαίνω μόνο αυτός και εγώ.

Εγώ και αυτός.

[ αναδημοσιεύεται από εδώ ]