Αυτές οι Πειραιώτισσες κάνουν τους άνδρες να τις αγαπούν βαθιά, για αυτό οι οικογένειες είναι δεμένες σαν πουγκιά με λίρες που ετοιμάζονται για μυρώματα στα νυφικά κρεβάτια. 

 

Αυτές οι Πειραιώτισσες έχουν το ακαταλόγιστο και θέλουν σεργιάνι κοντά στη θάλασσα τις καθημερινές, που ο υπόλοιπος κόσμος απλώνει τα ρούχα πάνω στα καλοριφέρ και περιμένει να στεγνώσουν τεχνητά τα υφάσματα. 

 

Περπατούν ξυπόλητες στην άσφαλτο και πάνε ταξίδια σε όλα τα νησιά με καράβια γεμάτα από εύψυχους ανθρώπους που κόβουν τον χρόνο. Ναύτες γύρω-γύρω, παιδιά που δεν είχαν κρεβάτια δικά τους και κοιμούνται σε εμβρυακή στάση στους ξεχαρβαλωμένους καναπέδες στα χολ. Ναύτες αδιάβαστοι, παιδιά με σκληρά μπούτια που καπνίζουν σε παράθυρα με νεκρωμένους μεντεσέδες. Ναύτες, παιδιά ομοφυλόφιλα, του Τσαρούχη τα εμπνεύσματα.

 

Θα σου πουν θα πάμε για σινεμά στα Βοτσαλάκια και θα ακούς την ανοιχτωσιά του ορίζοντα, σκουριασμένος να τεντώνεται μέσα στον Αργοσαρωνικό. Ξέρουν να λύνουν και να δένουν τους ναυτικούς κόμπους με χείλη ξέξασπρα και από τον ήλιο πιο γλυκομίλητα.

 

Ένα σπίτι θα τους χτίσεις στην άκρη της Καστέλλας. Εκεί στη Μουνιχία, θα βάλει ένα πίνακα αναποδογυρισμένης τρικυμίας που θα σου ανακατεύει τα άντερα, μέσα σε ένα στοιχειωμένο σαλόνι ενός αρχοντόσπιτου. Τα τζάμια θα τρεμοπαίζουν θαλασσινά μηνύματα αιώνιας συντροφικότητας από άντρες θαλασσοπνιγμένους με ξύλινες καρδιές και γλώσσες κατάμαυρες από την νικοτίνη και την πίσσα και καραβόσκοινα γένια.

 

Θα θροΐζουν τα φορέματα στα σκονισμένα πατώματα με τους μπαρόκ ρόμβους. Θα πλένουν τα στόματα στο λιμάνι της Ζέας και θα επιτίθενται στο Λιοντάρι σαν φουσκάλες εριστικές, προμηνύοντας γεννητούρια. Αυτές είναι. Μην περιμένεις καλοτυχία.

 

Γόνιμος ο Πειραιάς. Σήμερα στην Τρούμπα τα κορίτσια διασκεδάζουν με ψηλές μαύρες μπότες, αναβιώνοντας τα πρόστυχα χώματα του λιμανιού με τον πιο νόμιμο τρόπο. Τα σώματα του παραθαλάσσιου ντόπιου στοιχείου μένουν έξω από τα σπίτια έως αργά. Τύφλα να έχουν τα νησιά και η κοσμοπολίτικη Κρήτη. Τύφλα να έχει και το Τρίγωνο των Βερμούδων. Ναυτικοί που ξαπόστασαν στην Καλλίπολη δεν ξαναγύρισαν στην Ιθάκη ούτε με σφαίρες. Έκοψαν τα σταθερά τηλέφωνα, έβαλαν φραγή στα κινητά και έκαψαν τις ταυτότητες. Βαπτίστηκαν Αμφιαλιώτες, Καμινιώτες και έβαλαν άλλο όνομα στο θυροτηλέφωνο στην μονοκατοικία στα Μανιάτικα. Νερό στην κεφάλα τους έριξαν έξω από τον Άγιο Διονύση και τράβηξαν μετά για λιτανεία μικρή και μυστηριακή μπροστά από τα καραβάκια που τρέχουν προς την Ύδρα.

 

Περιμένουν οι Πειραιώτισσες το μετρό. Όχι γιατί εμπιστεύονται τις υπόγειες μήτρες που οδηγούν στην Αθήνα, αλλά γιατί τις καλούν οι βοσκοί του Παρθενώνα να αγναντεύσουν από τον Λυκαβηττό. Θα σου πουν «Εκεί μένεις!», τα αγόρια. Θα δεις την θάλασσα. Εκεί μένεις μέσα στην απεραντοσύνη σαν τροφός της νοσταλγίας. Θα σκεφτείς το αγόρι που κάθεται πάνω στο Προφήτη Ηλία και κρεμάει μαριονέτες, να τις βλέπουν τα αεροπλάνα να μην πλησιάζουν στον λόφο.

 

Σαν ερωτευτείς Πειραιώτισσα, δεν σου κάνουν ούτε οι Αντιπαριώτισσες ούτε οι Αστυπαλιώτισσες ούτε καν οι Ποριώτισσες. Σου κάνουν μόνο τα κλεψίγαμα καλλίμορφα αγόρια που γεννιούνται σαν μονάδες ακέραιες μέσα σε λείψανα σπιτιών και παίρνουν δύναμη από το αλάτι και τον αέρα που «πιάνουν» τα ξύλινα ερκέρ των σκαρφαλωμένων σπιτιών στο λόφο της Μουνιχίας.

 

Τίποτα χειρότερο δεν μπορεί να γίνει, όταν υπάρχει ερωτας σαν αυτόν. Δεν το βλέπεις;

 

Kαι τέλος, αν γράφαμε πράγματα που δεν γράφονται και λέγαμε πράγματα που δεν λέγονται, παρά μόνο ίπτανται, τα κορίτσια αυτά έχουν μια αγάπη για τους αιμοσταγείς νομάδες ρσενικούς. Προστάζουν να τους γλείψουν τα νεκρά παιδιά μέσα από το πόδια τους, να τους ξαλμυρίσουν τις αναμνήσεις, να τους κανακέψουν τα στήθη και να τους ρουφήξουν ό,τι αίμα γλυστράει ανάμεσα σε δυο σάρκες που έμαθαν να χωρίζονται στα δυό και να ξεσηκώνουν αμμοθύελλες στα κέντρα τους.