Θάλεια Παπαδοπούλου: Lo Spippolo

Μου έστειλες λουλούδια χωρίς να με έχεις δει, κι εγώ απόρησα, είπα μα πώς είναι δυνατόν; Και κοίταξα πολύ δειλά μέσα στην ανθοδέσμη να δω μήπως ήταν κρυμμένο κανένα ποτιστήρι, έτοιμο να μου εκτοξεύσει νερό στη μούρη μου, με το που θα πλησίαζα. Αλλά ήταν μια κανονική ανθοδέσμη. Πολύ όμορφη κι όλας. Και τα μάτια μου έγιναν δύο τεράστιες τουλίπες και διάβασα την κάρτα σου «Πάμε για πάστα, γλυκό γέλιο;». Γλυκό γέλιο. Έτσι μου έγραψες. Αυτό άκουσες στο ράδιο και μου έστειλες τα λουλούδια.
Και πήγαμε για πάστα και εγώ χάζευα την στιβαρότητά σου. Πώς ένας κλόουν μπορεί να είναι στιβαρός; Πώς μπορούσες να ξέρεις τι ζητώ και να έχεις περάσει μια ζωή να το δημιουργείς για μένα; Έτσι ένιωσα. Ότι ζούσες για να τελειοποιήσεις το όνειρό μου.
Ένα χρόνο μετά με παντρεύτηκες και με φώναζες Lo Spippolo.
Κι ας δούλευες με την Καρντινάλε. Και την Έκμπεργκ. Και ας ξεχείλιζαν οι ταινίες σου από καμπύλες, αισθησιασμό και αμαρτία.
Εγώ τις εξάγνιζα όλες.
Ήμουν το αγίασμά σου. Η αγιογραφία σου. Ακόμα και ως πόρνη, ακόμα και ως Καμπίρια. Μόνο εσύ θα μπορούσες να κάνεις έμβλημα μία πόρνη-κλόουν. Έπαιζες με τις γυναικείες καμπύλες στις ταινίες σου, σαν μικρό αγόρι που πηγαίνει για πρώτη φορά σε γυναίκα. Όταν το έκανες αυτό, εγώ σου χάιδευα τα μαλλιά. Όταν χανόσουν στα όνειρά σου, όταν επέστρεφες στην κατάσταση του ονείρου, όταν δημιουργούσες, εγώ καθόμουν και σου μαγείρευα ή μιλούσα στις τουλίπες ή χόρευα κλακέτες ή έκανα ανασκαφές σε αρχαίους τάφους με το μυαλό μου και φορούσα τα κτερίσματα, πάντα σε συνδυασμό με τα χιλιοφορεμένα, λιωμένα παπούτσια της Τζελσομίνα. Και σε περίμενα. Περίμενα να έρθεις να μου πεις για το κακό όνειρο που είδες και πώς θα το μετουσίωνες σε σκηνή. Πώς θα το αποτύπωνες στο διάφανο φιλμ.
Περίμενα πέντε μήνες. Πέντε μήνες μήπως γυρνούσες από εκεί. Υπνωτίστηκα κι όλας, σαν την Καμπίρια, και σε είδα. Είδα πού ήσουν. Και αφού κατάλαβα πως, εντάξει, δεν είναι και άσχημα, ήρθα εγώ σε σένα. Και ζούμε ασπρόμαυρα δίπλα στην θάλασσα.
Πάντα ένιωθα τόσο μικρή μέσα στην αγκαλιά σου. Όλες μας νιώθαμε μικρές μέσα στην αγκαλιά σου. Η Τζελσομίνα, η Καμπίρια, η Ιουλιέτα, η Τζίντζερ.
Μα πιο πολύ, το Spippolo σου.

Πάμε να φάμε μακαρόνια και να κόψουμε την τούρτα σου.

Δείτε επίσης:

Καλώντας τον εαυτό μου

ACME Corporation .gr

a clockwork facebook