• • •
• • •
Vera J. Frantzh | 06.07.2017
Panos Dodis | 05.07.2017
Georgia Drakaki | 05.07.2017
Nicolas Androulakis | 05.07.2017
Max Ernst, Αθανασία, 1913
Αιγυπτιακή νουβέλα 8/10
Πάνος Θεοδωρίδης | 23.05.2014 | 18:00
Μηχανές αθανασίας :Περιέγραψα, επίτηδες χωρίς να βγαίνει μεγάλο νόημα,  ότι οι θεοί έγιναν άνθρωποι και νοστάλγησαν την παλαιά τους κατάσταση και ήθελαν να ξαναγίνουν θεοί, όχι ως μέρος μιάς γενικής αναβάθμισης του προσωπικού τους τοπίου, όσο γιά να μπαινοβγαίνουν στους δύο κόσμους.
 
Τότε σκέφτηκαν τα έργα κοινότητας, δηλαδή τον τρόπο να δουλεύουν μαζί γιά να επιτελέσουν κάποιον κοινό σκοπό. Πρόσεξαν, ότι στην ώρα του κυνηγιού, μικρή σημασία είχε να είσαι ο πρωτοκυνηγός, όταν δεν θα διέθετες τους πιό απειρους και νεαρούς που κούραζαν και παγίδευαν το ζώο.
 
Πρόσεξαν την συλλογικότητα, όχι κατ ανάγκην χαζεύοντας τις αγέλες αγρίων ζώων.
 
Δεν ξέρω ακόμη ,δεν έχω αποφασίσει, άν βλέποντας ζέβρες ή μιά συστάδα βράχων είχαν κάποια επίγνωση του τί έβλεπαν. Πιθανότατα να έπαιρναν τους βράχους ως ακινητοποιημένες από την Γαία ζέβρες.
 
Γιά να αντιληφθούμε αυτήν την προ αιώνων διαδικασία, είναι επείγον να δουλέψουμε με το μυαλό μας ανάποδα.
 
Πρέπει να ανακαλύψουμε τόν τρόπο σκέψης των αρχαίων, και αμέσως έπειτα τον τρόπο που λειτουργούσαν χωρίς σκέψη και αμέσως έπειτα τον τρόπο με τον οποίο σέβονταν τα ένστικτά τους και πάει λέγοντας.
 
Είναι πραγματικό σόκ γιά έναν σημερινό άνθρωπο (εννοώ πάντοτε τον άνθρωπο μεταξύ των δύο ρωμαϊκών θανάτων..) να αντιλαμβάνεται ότι η υποτιθέμενη νοητική του μακαριότητα, που εμφανίζεται ως αμετάθετη και ουσιώδης αξία από πολλούς ιστορικούς και ερευνητές (ότι δηλαδή δεν γίναμε πιό έξυπνοι ή πιό μορφωμένοι με το πέρασμα των τελευταίων τριάντα αιώνων) είναι στηριγμένη στην σαθρότητα της νοητικής επεξεργασίες, δηλαδή σα να ζητάς από ένα ελαιοπιεστήριο να φιλοσοφήσει επί της ελιάς, ενώ μπορεί μόνον να την πιέζει.
 
Οι θεοί ως πλέοντες σε απόλυτη αγνωσία, έχοντας δηλαδή την απόλυτη γνώση της, ήταν παντογνώστες ακριβώς επειδή το πανταχού και το πουθενά δεν έχουν μεγάλες διαφορές σε τρίτο, ανεξάρτητο σύστημα αναφοράς.
 
Το να είσαι παντογνώστης επειδή γνωρίζεις το τίποτα, είναι νοητικά ταυτόσημο με το να είσαι παντογνώστης γνωρίζοντας κόσμους ολόκληρους.
 
Μήτε έχει πολύ μεγάλη σημασία να διαχειρίζεσαι πολλές ή λίγες ποσότητες διδακτέας ύλης, αφού το πρόβλημά σου είναι να τις  μεταφέρεις μετά την επεξεργασία τους έξω από το σαρκίο.
 
Μόνο προσοχή: «σαρκίο» δεν είναι  το ουσιώδες και περιγεγραμμένο σώμα μας, αλλά και πάν ό,τι εκφέρεται από αυτό.
 
Και οι λέξεις μας, και η έκφρασή μας, και τα εκκρίματα άπαντα είναι μέλη και μέρη του σαρκίου.
 
Καταλαβαίνετε σε ποιά εσωτερική κοιλότητα της γαίας υπάρχουμε.Μεγάλο μέρος της μας ανήκει ως ιδιοκτησία και χρήση.
 
Η γαία δεν είναι κοινή ,αλλά συλλογική ιδιοκτησία. Ακόμη καλύτερα, είναι ιδιοκτησία αντιπαροχής.Δεν ζούμε σε έναν κοινόχρηστο κόσμο ,αλλά σε έναν κόσμο του οποίου το ιδιοκτησιακό καθεστώς είναι συγκεκριμένο  αν και όχι μετρήσιμο, με τα σημερινά μέτρα και σταθμά.
 
Πόσο διαφορετικά ήταν στα παλαιά χρόνια, όταν τρείς όλοι κι όλοι θεοί όριζαν την στεριά, τον ουρανό και τη θάλασσα ως ιδιοκτησιακή τους περιφέρεια..