Πάνος Θεοδωρίδης: Ανασκαφή

Φτάνω στο χωριό μετά από χρόνια ερημιά και παντού διάφανα μικρά ασκιά από μονιές πεταλούδων πο διέφυγαν και η γλυτσίνα, με τη ζωηρόχρωμη παραλλαγή της φλογέρας να έχει εισχωρήσει από τα παντζούρια και τους αρμούς στα δωμάτια και να έχουν απομείνει οι φυτικές φλύκταινες που σημάδευαν την πορεία τους στο φως

Στο σιδερένιο γυμνό ντιβάνι, αποκέρια από την αγρύπνια γύρω από το σώμα του πατέρα μου, βγαινω έξω κάνω λογαριασμούς αυτος ο τοίχος θα φύγει εδώ θα ανοίκσω πόρτα όλα τα βιβλία πίσω στο μακρυνάρι τελικά πίσω στο γκρομπετό της πίσω αυλής εκεί που σκόπευα να απλώσω κρεββατίνα

Πηχτά κατάλοιπα απο πολύχρονα κατάλοιπα περιοδικών, σοβάδων ,λεκέδες από λάδι και τριχούλες από λυωμένα γατάκια του άλλου καιρού κοιτάω πιο προσεκτικά είχε απ΄όλα ο μπαξές και διαδρομές γυαλιστερές από γυμνοσάλιαγκες και ένα εξώφυλλο ενός βιβλίου ήταν πολλών ετών προσχώσεις και σκόπευα εκεί να στήσω ακόμη ένα σπιτικό

Βρήκα σπάγγο και γαντζάκια και ξυλόμετρο, τριγώνισα μια περιοχή ασάρωτη, κύκλωσα ένα τετράγωνο ογδόντα επί ογδόντα εκατοστά, κι έπειτα, μέσα στο καρέ σκιτσάρισα τα πάντα και άρχισα να αριθμώ τα ευρήματα μιας μικρής ανασκαφής χωρις βάθος κι όσο τα σχεδίαζα αναπαριστούσα το άηχο και ατύπωτο και ανάριθμο κλέος των πραγμάτων, αυτό είναι απολειφάδι από ένα Φαντάζιο και η παραφίνη μιας τσίχλας που δεν κυκλοφορεί πιά, ιδού και μία ομάδα καφετί πλέον γυφτόκαρφων μαζί με την εφημερίδα που μου τα τύλιξε ο σιδεράς α κι ένα ποίημα που κάηκε και είχε κολλήσει στο τσιμέντο επειδή το διέσωσαν σταγόνες ατλακόλ

Προϊστορικά και βανδαλικά δεν είχε όλα του μεταπολεμικού ορίζοντα ήξερα αυτούς που τα έζησαν και πεθαναν πρέπει να πέρασε νύχτα κρυφά κι ένα ζευγαράκι εφήβων μπορεί να ήταν στέκι τους ώσπου τους δει ο γείτονας και να βγάλουν την ζωστήρα από τη ρετσίνα τους οι γονες τους για να λάβουνε τέλος τα όνειρά τους

Οι αυτοσχέδιες ανασκαφές του πρσφάτου σχετικά παρόντος δεν έχουν ίχνη αίματος μήτε σκάμματα, πλην μια στρωματογραφία διδάσκει ακριβώς τα ίδια, κι ας μείνουν αμουσείωτα τα μουσειωμένα και αντιστρόφως

Δείτε επίσης:

Τι γελά ρε;

Η δύσκολη μουσική

Ο φόβος και η προσδοκία μιας Μαντίνειας