Πάνος Θεοδωρίδης: Τα μάτια του τέρατος

Η πολιτιστική πελατεία της χώρας είναι 2%. Και περιέχει αναγνώστες της Δημουλίδου και θεατές του Σεφερλή. Για να γίνει 3% το ποσοστό, θέλει αιώνες. Δύο τοις εκατό, και πολλά λέω.

Με πολλά ξεχειλώματα, και βέβαια, στον τομέα που άλλοι βαφτίζουν «πολιτιστική ηγεμονία», άλλοι «θολοκουλτούρα» κι άλλοι «πνευματική αγωνία». Όλα αυτά, ψώμματα τελειωμένα.

Δεν είμαι λόγιος, δεν είμαι γραμματικός, δεν είμαι πολύξερος. Χειρώνακτας είμαι και χειρίζομαι ένα φτυάρι. Μήτε χαρτί και καλαμάρι, μήτε καβαλικεύω την Έμπνευση.

Τι κάνω;

Ξεφτυαρίζω τα χώματα της Δημουλίδου μήπως και προσέξετε το θαμμένο κουτί που μαζεύτηκαν τα κατάλοιπα του Άλεκ Σχινά, συμβολικά μιλώντας, και έχετε το προνόμιο να υποθέσετε ένα σωρό άλλα ονόματα να αντικαταστήσουν τα δύο που ενδεικτικώς υπέδειξα.

Την δουλειά αυτή δεν την διάλεξα.

Μου την ανάθεσε ο συμφοιτητής που κόπηκε στην Μορφολογία και δεν ήθελε να αποτυπώσει το κάστρο της Μαυρούδας, διότι θα έχανε τα μπιρόνια στα νησιά, οπότε με πλήρωνε να το κάμω.

Μου την ανέθεσε ο σκράπας που έπρεπε σώνει και καλά να έχει μάστερ, αντί να ταΐζει κότες στη Γιουβέζνα.

Μου την ανέθεσαν οι φίλοι μου, όταν έσπαζαν πλάκα με τον εγκυκλοπαιδισμό μου, και με κέρναγαν έναν καφέ ή μου πετούσαν ένα νόμισμα ,να το πιάκω με τα χείλη, για να τους μιλάω για την κρίση του Αγαδίρ, πόσους αγίους έβγαζα επινοημένους και τι έκανε ο Πουκβίλ στην Πίνδο.

Έζησα ως κατσέρ του πνεύματος, να λυγίζω σίδερα στις πλατείες και να σπάζουν τούβλα στο στομάχι μου.

’Η ως περιοδεύων παπατζής ,μαθημένος να αλλάζω τη θέση του παπά, όπως οι κουμπάροι αλλάζουν τρεις φορές τα στέφανα σε έναν μαύρο γάμο, χορεύοντας μετά τον Ησαΐα ,με κολλημένο μπασμάτι και νυχάκι στο ιδρωμένο δέρμα τους.

Τίποτε δεν είναι μόνον λέξεις, και η ουσία των πραγμάτων αγνοείται, είναι εχθρική και ανθρωποφάγα, και την καλύπτουν εγκύκλιοι που ερμηνεύουν νόμους, νόμους που ψηφίζονται αδιάβαστοι ,επειδή οι νομοθέτες ποντάρουν στην εγκύκλιο που θα εκτοξεύσουν οι υπηρεσίες τους.

Επίσης τίποτε δεν είναι γραμμικό, μήτε περιστρέφεται, αλλά τα πάντα είναι ψαλλίδι, πέτρα και χαρτί, τριάδες ουροβόρες και ανάλλαγες.

Κάθε γυναίκα του Τσοχατζόπουλου , κάθε Άνθιμος και κάθε ξεχασιάρης που δε δήλωσε το εκατομμυριάκι του,είναι πουλάκια που καθαρίζουν τα δόντια ενός καρχαρία ή ενός κροκόδειλου.

Κάθε παράδειγμα προς αποφυγήν, διασυρμό και δημόσια ξεφτίλα, εκπέμπεται από ένα μαστόδοντο τόσο τεράστιο, ώστε νομίζουμε πως είναι ο φυσικός ορίζοντας της ζωής μας.

Το μάτι του είναι ο ήλιος της ανατολής, το άλλο του μάτι η μελίγχροη δύση που χειροκροτούμε στα θεσπέσια νησιά μας. Η πλάτη του έχει αγκάθια το Έβερεστ, τις Αλπεις ,την Κορδιλλιέρα και τον Όλυμπο.

Ζούμε μέσα στο κήτος.

Εν αυτώ γαρ ζώμεν και κινούμεθα και εσμέν.

Το έρμο το επτάχρονο στο Παπάφειο, που μας φέρνει αγανάκτηση και δάκρυα ,κρύβει τα χιλιάδες επτάχρονα, τα εφηβάκια και τα «πνευματικώς καθυστερημένα» ανώνυμα που υπέμειναν τα σάλια και τον οίστρο των προβληματικών καθωσπρέπει, σε βικτωριανά σπίτια, εκατοντάδες στρατώνες και εγκλείστρες, στους τουριστικούς παραδείσους που καμιά φορά πνίγονται από τσουνάμι και στα δεκάδες Κωσταλέξια της ενδοχώρας και του διπλανού διαμερίσματος.

Αναρίθμητα 2% είναι κι αυτά. Όλα είναι «αισχρές μειοψηφίες που δεν εκφράζουν τον κλάδο», «μαύρες σελίδες που δεν δύνανται να συγκριθούν με την λαμπρά βίβλο των επιτευγμάτων του ιδρύματος τούτου».

Κι αυτά, γίνονται μπαίγνιο και εργαλεία σε παγκόσμια συνέδρια υπέρ παγκοσμίων συμφωνιών, σε ΜΚΟ τελείως ανιδιοτελείς που τους καλούν στα σουαρέ τους, ψυχάκηδες που γράφονται εθελοντές πυροσβέστες για να καυλώσουν φουντώνοντας τα πουρνάρια που θα έσωζαν.

Είναι απίστευτο πόσο βαρετά και προβλεπόμενα είναι όλα τα ηθικοπλαστικά κείμενα. Οι συστάσεις, οι προτροπές, τα «εγώ ξέρω κι εσύ γαμιέσαι».Οι επιτροπές σοφών, η «κρίση θεσμών και αξιών».

Επιστρέφω στη δουλειά που έμαθα, που μου μάθατε. Να εύχεστε σήμερα σε κάτι σκληρό να χτύπησε το φτυάρι, να πάρω το σκουπάκι και να βγάζω τα χώματα με την κόψη της παλάμης.

Δείτε επίσης:

Το Σντραμπογκούλ

e010cef65f3863b96cb6298f0555bf16.jpg

Miss Tri

Τα μάτια τους δύο