Ο Πάρκερ πέρασε τον Γκάλη, ο Νοβίτσκι πέρασε τον Γκάλη και αν συνεχίσει με τέτοιους ρυθμούς θα προλάβει ως το τέλος της διοργάνωσης να τον περάσει και ο Γκασόλ. Toν πέρασαν βέβαια μόνο σε σύνολο πόντων σε ευρωμπάσκετ, γιατί σε μέσο όρο πόντων ανά παιχνίδι παραμένει μακράν αξεπέραστος. Νοβίτσκι, Πάρκερ και Γκασόλ, χωρίς σκέψη οι τρεις πιο σημαντικοί Ευρωπαίοι παίκτες της σύγχρονης εποχής. Kαι μετά από σκέψη το ίδιο. Αν προσθέσεις και τον Τζινόμπιλι δίπλα τους, φτιάχνεις ένα κουαρτέτο των πιο σημαντικών μη Αμερικανών παικτών του 21ου αιώνα. Η ιδιαιτερότητα του Νοβίτσκι (που σε μια πολύ συγκινητική στιγμή αποχαιρέτησε δακρυσμένος τους συμπατριώτες του που τον χειροκροτούσαν) είναι ότι υπήρξε μόνος του η Εθνική Γερμανίας (ίσως μόνο ο Λεμπρόν στο Κλίβελαντ είναι τόσο πολύ η ομάδα μόνος του), ενώ οι υπόλοιποι τρεις σε Γαλλία, Ισπανία και Αργεντινή αξιώθηκαν να έχουν συμπαίκτες μεγάλης κλάσης και αυτό εξαργυρώθηκε με πληθώρα μεταλλίων. Το ότι τα καλοκαίρια ήταν σχεδόν πάντα παρόντες και στις διοργανώσεις των εθνικών ομάδων, δίνει μια έξτρα διάσταση στο πόσο μεγάλοι παίκτες ήταν.

Οι δικοί μας πάρα πολύ μεγάλοι, από τον μεγαλύτερο όλων Γκάλη, ως τον Γιαννάκη και τους γκαρντ της νεότερης γενιάς, υπήρξαν μεγάλοι για τα ευρωπαϊκά δεδομένα και το ευρωπαϊκό πλαίσιο. Κι αν δεν υπήρχε η Εθνική Ισπανίας, πιθανότατα η κυριαρχία που θα είχε η Εθνική Ελλάδος θα ήταν αντίστοιχη της κυριαρχίας των ομάδων μας στην Ευρωλίγκα, αλλά την περίοδο της μεγάλης μας ομάδας πέσαμε στη δική τους που αποδείχθηκε ακόμη μεγαλύτερη. Για το επικείμενο όμως ματς με την Ισπανία, μπορούμε να τα πούμε και μετά το ματς με την Ισπανία, ελπίζοντας πως τον τόνο θα δίνει η αμετροέπεια της θριαμβολογίας και πως δεν θα έρθει να κατακάτσει και η μπασκετική μελαγχολία δίπλα στην καλά κρατούσα αριστερή.

Θέλω λοιπόν προς το παρόν να σταθώ σε αυτή τη σέλφι, που τραβήχτηκε στα αποδυτήρια της Εθνικής Ιταλίας μετά από τον προ λίγων ημερών νικηφόρο αγώνα της με την Γερμανία. Η Ιταλία έχει μερικούς παικταράδες, το τί ομάδα έφτιαξαν τελικά αυτοί οι παικταράδες θα κριθεί στο παρκέ, ωστόσο αυτή η φώτο δεν είναι η σέλφι δώδεκα ανθρώπων, είναι η σέλφι δώδεκα ανθρώπων που συγκροτούν ένα ενιαίο σύνολο, είναι η σέλφι μιας ομάδας. Βλέπω και ξαναβλέπω αυτή τη φωτογραφία και μου αρέσει αυτό που βλέπω, καθώς εκπέμπει μια αύρα ζωής, την τυχερή ας πούμε πλευρά της ζωής, την πλευρά της ζωής που είσαι σε μια φάση όπου η ζωή σου έχει φερθεί με γαλαντομία. Είμαστε ταλαντούχοι, είμαστε πλούσιοι, είμαστε νέοι, είμαστε διάσημοι, είμαστε υγιείς, είμαστε καλά, μόλις κερδίσαμε, μόλις προκριθήκαμε, μόλις έχουμε φτιάξει ένα ωραίο βίωμα, μόλις το αποτυπώνουμε φωτογραφικά σε μια ωραία ανάμνηση. Όσο κι αν οι φωτογραφίες που κυριαρχούν αυτές τις μέρες είναι εκ των πραγμάτων ο φωτογραφίες των προσφυγικών ροών από τις εμπόλεμες ζώνες προς την Ευρώπη κι όσο απόλυτα σπαρακτικές κι αν είναι, δεν γίνεται να μένεις μόνο σε αυτές. Δεν γίνεται. Χρειάζεται να κοιτάζεις και προς τα εκεί που η ζωή ακόμη συνεχίζεται κανονικά και αδιατάρακτα, χρειάζεται να βλέπεις και αγώνες που δεν αφορούν την επιβίωση, αλλά αγώνες πολυτελείς, αγώνες αθλητικούς, αγώνες που αφορούν το πόσες φορές θα μπει η μπάλα σε ένα καλάθι.

Δώδεκα νέοι άνθρωποι μας κοιτούν χαρούμενα, διασκεδάζοντάς το, απολαμβάνοντάς το. Στο μυαλό έρχεται η κλασική σκηνή από τον «Κύκλο των Χαμένων Ποιητών», που ο Ρόμπιν Γουίλιαμς δείχνει στους νεαρούς μαθητές τη φωτογραφία νεαρών μαθητών άλλων εποχών, ζητώντας τους να δουν τις ομοιότητες: δεν είναι και τόσο διαφορετικοί από σας, τους λέει, γεμάτοι από ζωή, γεμάτοι από ορμόνες, ο κόσμος τους ανήκει, όλοι αυτοί οι νέοι της φωτογραφίας είναι τώρα λίπασμα για λουλούδια, όπως θα είστε κάποτε κι εσείς, τους λέει, όπως είναι ήδη ο Ρόμπιν Γουίλιαμς που τους το έλεγε στην ταινία, όπως θα είμαι κάποτε εγώ που γράφω αυτές τις γραμμές, όπως θα είσαι κάποτε κι εσύ που τις διαβάζεις.

Οι φωτογραφίες μας όταν είμαστε νέοι, που μεγαλώνοντας τις βλέπουμε και αλλάζουν φύση, μετατρέπονται στις φωτογραφίες μας όταν ήμασταν νέοι. Μπορεί σε μερικές δεκαετίες σε μια αθλητική εκπομπή, να είναι καλεσμένοι οι δώδεκα αυτοί γέρασμένοι πια άνθρωποι, ίσως κάποιοι από αυτούς να έχουν ήδη πεθάνει, και θα τους δείχνουν οι δημοσιογράφοι πάλι αυτή τη φωτογραφία, τότε που ήταν όλοι νέοι, τότε που ήταν όλοι μαζί, τότε που για μερικές εβδομάδες αυτοί οι δώδεκα περνούσαν τις μέρες τους μαζί, δούλευαν μαζί, εργάζονταν για έναν κοινό σκοπό, συναποτελούσαν ένα πράγμα μαζί, μια ομάδα.