Σκόπευα να γράψω κάτι για το πρωτάθλημα της Σούπερ Λιγκ που ξεκίνησε και ένα βασικό σημείο στο οποίο θα εστίαζα θα ήταν η ανταγωνιστικότητά του. Ευτυχώς καμιά φορά η αναβλητικότητα σε προφυλάσσει, γιατί όταν ας πούμε ο Παναθηναϊκός αποκλείεται από την Καμπάλα του Αζερμπαϊτσάν και δεν θα συμμετέχει καν στους ομίλους του Europa League την ίδια ημέρα που ο Ολυμπιακός κληρώνεται με Μπάγιερν και Άρσεναλ για τους ομίλους του Champions League, υπάρχει και μια αντικειμενική διάσταση που σου μειδιά ειρωνικά. Αλλά όταν δεν υπάρχει ευρωπαϊκή ομάδα, oσοδήποτε μικρή κι ανυπόληπτη κι αν ήταν, η οποία να μην ήρθε στη Λεωφόρο επί Αναστασίου και να μην μπορούσε να βάλει γκολ ό,τι ώρα ήθελε και με όποιο τρόπο το ήθελε κάνοντάς το να φαντάζει τόσο πανεύκολο, και μετά το τέλος του αγώνα ο προπονητής σχολιάζει ως βασικό πρόβλημα της ομάδας του ότι δεν τελειώνει τις δικές της φάσεις, νομίζω πως η κριτική στον τομέα αυτόν περιττεύει. Και οκ, η αλήθεια είναι ότι η ομάδα του στην Ελλάδα τα πάει πολύ καλύτερα από ό,τι στην Ευρώπη, ειδικά στον δεύτερο γύρο -για να μην μιλήσει καν για τα πλέι οφ όπου βγάζει μάτια- οπότε αν πεταχτεί και φέτος με το καλό ο πρώτος γύρος, μπορούν οι φίλοι του Παναθηναϊκού να ελπίσουν βάσιμα σε ωραία πράγματα από το χειμώνα ως το τέλος της χρονιάς, γιατί όχι και σε μαγικές βραδιές, όπως η τριάρα στο Καραϊσκάκη και η τεσσάρα στον τελικό κυπέλλου. Άλλωστε, για να αντιστρέψουμε το αγαπημένο κλισέ περί ευρωπαϊκου DNA και Panathinaikos, είναι ο Olympiakos με τον οποίο γινόταν χαβαλές μια ζωή για τα ευρωπαϊκά διπλά του, που τις τελευταίες χρονιές πραγματοποιεί από αξιοπρεπέστατες έως αξιομνημόνευτες παρουσίες, την ώρα που ο Παναθηναϊκος πραγματοποιεί μόνο αξιομνημόνευτες (μέχρι και ιστορικές, αν είσαι Αζέρος φίλαθλος).

Υπάρχει βέβαια σαφώς και η παράμετρος της σχέσης αιτίου - αιτιατού, με τις τεράστιες οικονομικές διαφορές που προκαλεί η στάνταρ συμμετοχή στους ομίλους του Champions League, η οποία μεγαλώνει διαρκώς την ψαλίδα ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τους παλαί ποτέ ανταγωνιστές του στο ελληνικό πρωτάθλημα, αλλά ας μην μπούμε σε αυτήν την κουβέντα. Ας μείνουμε στην ευχή. Την ευχή από φέτος το ελληνικό πρωτάθλημα να αρχίσει να ξαναγίνεται στοιχειωδώς ανταγωνιστικό. Γιατί ακόμη και όλα τα υπόλοιπα να ήταν ιδανικά πλασμένα, και μόνο το 17 στα 19 πρωταθλήματα θα αποτελούσε σοβαρό αντικίνητρό παρακολούθησής του και προσέλκυσης ενδιαφέροντος. Αρχικά άρχισαν να ξενερώνουν οι οπαδοί των άλλων ομάδων, τα τελευταία χρόνια έχει μάλλον κάπως ξενερώσει και τμήμα των οπαδών του Ολυμπιακού. Κυριαρχία άνευ ανταγωνισμού, χάνει το νόημά της, μετατρέπεται από κυριαρχία σε κάτι διαφορετικό, σε κάτι περίπου αυτονόητο. Και στον αθλητισμό τα αυτονόητα πράγματα δεν είναι ακριβώς ελκυστικά.

Από την άλλη, αν σε ένα ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα η μακροχρόνια κυριαρχία ενοχλεί, είναι η φύση του κλασικού αθλητισμού τέτοια, που όχι μόνο δεν ενοχλεί, αλλά ενδεχομένως και εμπνέει. Μην έχοντας το εγγενώς απρόβλεπτο μιας μπάλας που μπορεί να καταλήξει ελάχιστα πάνω ή ελάχιστα κάτω από το δοκάρι, μην έχοντας ως βασικό προσόν του την αγωνία, δεν σε χαλάει να βλέπεις τις επιδόσεις να επιβεβαιώνονται και τους πιο γρήγορους να παραμένουν οι πιο γρήγοροι. Παρακολουθώ το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στίβου στο Πεκίνο, έχοντας εδώ και χρόνια πειστεί ότι ο μόνος τρόπος για να εξαολουθείς να βλέπεις στίβο ή άλλα αθλήματα τόσο εξαρτημένα από την φυσική δύναμη, είναι προσπαθώντας να εστιάσεις σε τομείς του αθλητικού επιτεύγματος που εξ ορισμού δεν μπορούν να αναχθούν σε ντόπινγκ, ακόμη κι αν για αυτό χρειαστεί να σκεφτείς ανορθόδοξα (όπως π.χ. για τον τρόπο συγκέντρωσης της Ισινμπάγεβα ή για το ότι από όλη την ελληνική ντριμ τιμ της Άρσης Βαρών ήταν  ο Γιώργος Τζελίλης που δεν σήκωνε τα κιλά που είχε στην προπόνηση). Ανεξάρτητα πάντως από το ποιός είναι πιο αυθεντικός αθλητής από τους δυο και ποιός πιο κατασκευασμένος, ποιός θα κέρδιζε και πόσο άνετα και φάρμακα να μην υπήρχαν, προσωπικά δεν είναι ο Μπολτ ο κυρίαρχος που με κερδίζει, αλλά ένας άλλος αθλητής που κυριαρχεί στο τον τομέα του, ο Μο Φάρα: ο τρόπος που αντέχει στις επιθέσεις και τα σχέδια να τον βγάλουν εκτός μάχης με τις αλλαγές ρυθμού οι άλλοι δρομείς, ο τρόπος που δεν καταβάλλεται, ο τρόπος που κερδίζει. Σαν οι νίκες του να είναι περισσότερο νίκες. Θες να βάλεις να ξαναδείς τις κούρσες του, το πως κερδίζει κάθε φορά με διαφορετικό τρόπο. Ή ίσως έτσι το έχω στο μυαλό μου. Προφανώς το να είσαι ο γρηγορότερος άνθρωπος στον κόσμο λέει κάτι πρωταρχικό που οι μεγάλες αποστάσεις δεν το λένε τόσο αυτόματα. Αλλά οι νίκες του Μπολτ μοιάζουν πιο εύκολες και πιο -να' την πάλι η λέξη- αυτονόητες. Ενώ στον Μο Φάρα βρίσκω μια διαρκή επιβεβαίωση της αξίας του: σαν η επικράτησή του να προκύπτει αφού πρώτα έχει αντέξει και αντέξει και αντέξει.

Συνεχίζοντας τα μπρος – πίσω στο ημιασυνάρτητο αυτό κείμενο, ας επιστρέψουμε στο ελληνικό πρωτάθλημα. Πέραν του τομέα της ανταγωνιστικότητας, που η ευχή απομένει να επαληθευθεί ή να διαψευσθεί, η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν δυο στοιχεία που επιτρέπουν μια σχετική αισιοδοξία (όχι, το ένα από αυτά δεν είναι η θρυλική επιστροφή του Λεβαδειακού του Γιάννη Κομπότη, που έπεσε αλλά τελικά κατάφερε να σηκωθεί): Πρώτον πως είναι δύσκολο να ξεπεραστεί ο περσινός πάτος, με μια ομάδα να εγκαταλείπει τη διαδρομή και μια αλλη να στερείται ένα τσουβάλι βαθμούς, γιατί δεν τα έβγαζαν οικονομικά πέρα. Δεύτερον και κυριότερο η επιστροφή της ΑΕΚ και του Ηρακλή στην μεγάλη κατηγορία. Η ΑΕΚ και ο Ηρακλής ούτε Αριστερή Πλατφόρμα έχουν, ούτε σου είπαν ότι δεν θα υπογράψουν ποτέ μνημόνια και μετά τα υπέγραψαν. Οι ομάδες ούτε διαψεύδουν ούτε διασπώνται. Στην ιδαίτερα εφευρετική ελληνική πραγματικότητα μπορει να αλλάζουν νομικές έδρες και νομικές ονομασίες συγχωνευόμενες, επανιδιρυόμενες ή οτιδήποτε άλλο για να γλιτώνουν χρέη, μπορεί ακόμη και να βρίσκουν μεγιστάνες επιχειρηματίες οι οποίοι αναλαμβάνουν να τις σώσουν αφού πρώτα πουν πως πρέπει να πέσουν μια επιπλέον κατηγορία για να τις σώσουν όσο φτηνότερα γίνεται, αλλά τελικά ως ομάδες στο μυαλό των φίλων τους οι ίδιες παραμένουν. Και σου παρέχουν μια σταθερά στη ζωή σου. Και σου επιτρέπουν να μείνεις κι εσύ κάπου πιστός. Και σε μια ακριβώς εποχή που ζούμε για μια ακόμη φορά ιστορικές διαψεύσεις και απομαγεύσεις και ο σχετικισμός επιστρέφει και σε κάνει να αναρωτιέσαι, εγώ όλα αυτά που πίστευα τόσο έντονα τόσο χρόνια τώρα τι έγιναν άραγε, το να ήσουν από μικρός ΑΕΚ ή Ηρακλής και να έχεις παραμείνει ΑΕΚ και Ηρακλής και στα μαύρα χρόνια τους και να ξέρεις ότι πάντα θα είσαι ΑΕΚ ή Ηρακλής είναι ένα τελευταίο καταφύγιο.