Αυτόν τον τελικό λοιπόν ούτε φέτος θα τον δούμε και σύμφωνοι, σπάσιμο είναι, και σύμφωνοι, δυνατή πολύ θα ήταν η προσδοκία του καθώς θα φαντασιωνόμασταν όλα τα πιθανά και τα απίθανα σκορ μέχρι να έρθει η ώρα του, και σύμφωνοι, ακόμη και 0-0 να ερχόταν, να ξενερώναμε πάλι δύσκολο θα ήταν. Αλλά ακόμη και αν είναι σπάσιμο που ούτε φέτος θα δούμε τελικό Ρεάλ - Μπαρτσελόνα, είναι τελικά καλό να μην υπάρχουν ομάδες εκτός ανταγωνισμού, είναι τελικά καλό να εξακολουθούν να χάνουν τα φαβορί, πότε το ένα, πότε το άλλο, είναι τελικά καλό να παραμένει αμφίρροπο το ποιός θα προκρίνεται και ποιός θα κερδίζει, έστω και αν αυτό το σασπένς είναι δυνατό εκ των πραγμάτων πλέον μόνο στο πλαίσιο ενός μικρού γκρουπ ομάδων. Στο οποίο η Γιουβέντους με τα κυβικά της φανέλας της ανήκει μεν εξ ορισμού, αλλά για να έχει κυβικά μια φανέλα πρέπει μια στις τόσες να τα επιβεβαιώνει και να τα ανατροφοδοτεί. Όπως δηλαδή φέτος, όπως δηλαδή απόψε. Το ιταλικό πρωτάθλημα σε σχέση με το παρελθόν πολλά λεφτά δεν έχει, το ιταλικό ποδόσφαιρο σε σχέση με το παρελθόν μεγάλα ταλέντα δεν έχει. Αλλά είναι ανά τακτά χρονικά διαστήματα εδώ, για να κάνει τη ζημιά, για να δείχνει πως ξέρει και θέλει και μπορεί.

~~~

Θυμάσαι πότε πρωτοείδες τον Κασίγιας να παίζει; Τον Μπουφόν; Πόσων χρονών ήσουν; Πού ήσουν; Πώς ήταν τότε η ζωή σου; Ποιές οι ακλόνητες βεβαιότητές σου; Ποδοσφαιριστές ξεκινάνε και τελειώνουν τους καριέρες τους, ανατέλλουν και δύουν, και αυτοί οι δύο παρόντες στο πιο τοπ επίπεδο από τότε που ακόμη είχαμε εικοστό αιώνα, να τα έχουν δει όλα, ξανά και ξανά και ξανά. Τους ποδοσφαιριστές και τα άλογα σκοτώνουν όταν γεράσουν, οι τερματοφύλακες δεν γερνάνε ποτέ. Οι ποδοσφαιριστές είναι σαν bond girl που θα σε θαμπώσει αλλά και θα σπάσει, οι τερματοφύλακες είναι σαν τον Σον Κόνερι, που ωριμάζει και ωριμάζει και ωριμάζει.

~~~ 

Λέγαμε πριν λίγο καιρό, συγκρίνοντας πώς πανηγυρίζουν οι ποδοσφαιριστές και πώς οι μπασκετμπολίστες, ότι οι άνθρωποι είμαστε παιδιά της συνήθειας και της πεπατημένης. Όπως το κάνουν οι πριν από μας και οι δίπλα μας, θα το κάνουμε κι εμείς. Αυτό ενίοτε καταντά εξοργιστικά επιτηδευμένο. Είσαι δηλαδή ο Μοράτα. Και σκοράρεις σε ημιτελικό τσάμπιονς λιγκ, γκολ που ίσως σε πάει στον τελικό, όπως τελικά σε πήγε. Και δεν πανηγυρίζεις καθόλου. Γιατί έτσι είχες αποφασίσει πριν τα ματς. Πως αν σκοράρεις δεν θα πανηγυρίσεις. Γιατί έτσι είθισται πια. Το πρωτοέκανε πριν χρόνια κάποιος που όντως δεν θα είχε διάθεση να πανηγυρίσει κατά της παλιάς του ομάδας και μετά έγινε έθιμο κι άγραφος κανόνας. Γιατί δεν πανηγυρίζεις μαλάκα μου; Ένα γκολ της πλάκας έβαλες; 22 χρονών παιδί, τι έχεις μέσα στο αίμα σου; Πάγο; Στενοχωρήθηκες που σκόραρες κατά της Ρεάλ; Ήθελες να πάει εκείνη τελικό; Δεν ήθελες να σκοράρεις εσύ; Δεν πανηγύρισες για να δείξεις πόσο λάθος ήταν που σε έδωσαν; Πόση στενοχώρια, Μοράτα που σκόραρες. Πόσο άδειο το βλέμμα σου. Πόσο ψέμμα. Πόσο μας οδηγεί η ηλιθιότητα της συνήθειας.

~~~

Συνήθεια. Παλιά θα έπεφταν οι παίκτες της ομάδας που προκρίνεται κάθε τρεις και λιγάκι κάτω για καθυστέρηση. Τώρα τολμά να γίνει σε μια δυο φασούλες και γίνεται χαμός και σκάνδαλο. Ωραίο είναι αυτό, δεν λέω. Και ωραίο είναι τα ball boys να δίνουν αμέσως την μπάλα. Ωραίο είναι να παίζεται όσο περισσότερο καθαρό χρόνο ποδόσφαιρο. Αλλά ακριβώς επειδή πια είναι σκανδαλώδες, ακριβώς επειδή πια δεν είθισται, ακριβώς επειδή έκανε αυτό που δεν κάνει πια κανείς, μπράβο στο ball boy που δεν έδινε την μπάλα στο πρώτο ημίχρονο και έκανε μαγκιές και αλητείες και γύρναγε το ποδόσφαιρο δεκαετίες πίσω.