Χιλιάδων σελίδων νομοσχέδιο γεμάτο 3-4 αυτονόητα σωστά και μετά όλα αυτά που αντιμαχόμασταν από την αρχή που ξεκίνησαν να κουβεντιάζονται (από τον πρώτο εφαρμοστικό, δηλαδή), γιατί πιστεύουμε ότι ούτε η κοινωνία τα αντέχει, ούτε την οικονομία βελτιώνουν, κατατίθεται στη Βουλή Τετάρτη βράδυ για να ψηφιστεί βράδυ Κυριακής. Τόσο οι βουλευτές που θα υπερψηφίσουν, όσο και οι βουλευτές που θα καταψηφίσουν, δεν έχουν ιδέα σε τι λένε ναι ή όχι. Απλώς συντάσσονται πίσω από την κομματική γραμμή και βελάζουν αναλόγως. Ωστόσο, την Κυριακή το βράδυ η κυβερνητική πλειοψηφία θα υπερψηφίσει ακόμα μία φορά την πολύ κακή σύνοψη των (μεταξύ τους) αντικρουόμενων απαιτήσεων της τριάδας των δανειστών και η μειοψηφία παβλοφικά θα τα καταψηφίσει, προκειμένου η Ελλάδα να παραμείνει για λίγο ακόμα αυτό που εκ της ιδρύσεως του νεοελληνικού κράτους υπήρξε, όπως εύστοχα το διατύπωσε ο Ραφαηλίδης: μια χώρα που ποτέ δεν πεθαίνει, γιατί τρώει δάνεια δια των εργολάβων που εναλλάσσονται στην εξουσία. Κρίμα.

 

Γιατί μόνο αν είσαι εργολάβος στην Ελλάδα (πάνω που αρχίζει η συζήτηση για το καρτέλ των εργολάβων δημοσίων έργων, στο οποίο εμπλέκονται άνω των 70 εγχώριων και αλλοδαπών εταιριών, βάσει των πορισμάτων της επιτροπής ανταγωνισμού και των οικονομικών εισαγγελέων) έρχεται νομοθετική ρύθμιση που λέει ομόλογα, πλήρωσε μειωμένο πρόστιμο σε δόσεις και μετά αφαίωνταί σοι αι ποινικοί αμαρτίαι. Στο εξωτερικό παρόμοιες ρυθμίσεις προβλέπουν παρόμοιες απαλλαγές και προνομιούχο μεταχείριση σε αυτόν που θα καρφώσει στις αρχές ένα άγνωστο σε αυτές καρτέλ, ή σε αυτόν που θα ομολογήσει συμμετοχή σε καρτέλ πριν όμως ξεκινήσει οποιοσδήποτε έλεγχος δικαστικός ή της επιτροπής ανταγωνισμού εναντίον του.

 

Υπό αυτές τις προϋποθέσεις μια τέτοια ρύθμιση θα ηταν καλοδεχούμενη. Η συγκεκριμένη ρύθμιση όμως έτσι όπως έρχεται καταχωνιασμένη στο πολυνομοσχέδιο προβλέποντας άνευ προϋποθέσεων μειώσεις προστίμων και ποινικές απαλλαγές, δεν είναι παρά αισχρή παρέμβαση της νομοθετικής εξουσίας στην δρομολογημένη λειτουργία της δικαστικής εξουσίας, προκειμένου οι γύπες που τόσα χρόνια λυμαίνονται τα δημόσια έργα να συνεχίσουν τις χαμηλές τους πτήσεις κυκλικά πάνω από το πτώμα των δημοσίων έργων της χώρας.

Όταν ο Σαμαράς είχε φέρει παρόμοια ρύθμιση ποινικής αμνήστευσης των τραπεζικών στελεχών που χάριζαν θαλασσοδάνεια σε κόμματα και διαπλεκόμενες επιχειρήσεις, ο Σύριζα κατέγραφε την αποποινικοποίηση των ευθυνών των τραπεζικών στελεχών στη μαύρη Βίβλο της ντροπής. Τώρα που ως κυβέρνηση κάνει τα ίδια, οι Σαμαροβενιζέλοι δεν δικαιούνται μεν να ομιλούν, αλλά εμείς που πονάμε για την κατάντια της χώρας δεν μπορούμε να καμωθούμε πως δεν καταλαβαίνουμε ότι ρίξαμε τον Σαμαρά τον κακό αλλά ήρθε ο Σαμαράς ο χειρότερος.

 

Ο Σύριζα ψηφίζει όλα αυτά που λυσσαλέα πολέμησε, απο τον ΕΝΦΙΑ και τις αποκρατικοποιήσεις (και της ΕΥΔΑΠ; Και της ΕΥΔΑΠ!) μέχρι το ξεπούλημα τον ασημικών. Η Νέα Δημοκρατία και η λοιπή αντιπολίτευση τον κράζουν γιατί κάνει αυτά που δεν τους άφησε να κάνουν οι ίδιοι ως κυβέρνηση. Για παράδειγμα, η ΝΔ που δεν παρέτεινε με μια από τις εκατοντάδες ΠΝΠ της την προστασία πρώτης κατοικίας από τους πλειστηριασμούς, θα καταψηφίσει τη μη προστασία πρώτης κατοικίας από πλειστηριασμούς. Έτσι, για να δουλευόμαστε μεταξύ μας ότι και καλά διαφωνούμε. Ότι και καλά αν ήμασταν εμείς κυβέρνηση δεν θα πέρναγαν τα μισοπερασμένα μέτρα που έχουν κολλήσει στο κεφάλι των δανειστών.

 

Ειλικρινά, πέρα από τα κομματόσκυλα και τους παρατρεχάμενους που έτρωγαν και τρών ψωμάκι από τα κόμματα, δεν καταλαβαίνω πώς είναι δυνατόν να παθιάζεται ακόμα άνθρωπος σήμερα και να ελπίζει ότι η αλλαγή του ενός εκτελεστικού οργάνου των δανειστών (κυβέρνηση) με άλλο εκτελεστικό όργανο των δανειστών (άλλη κυβέρνηση) θα αλλάξει τις δρομολογημένες εξελίξεις για τη χώρα. Προς το παρόν, όπως φαίνεται, όποιος και να 'ναι στην εξουσία, στο τέλος παθαίνει Σαμαρά: διαλύει τη χώρα πιστεύοντας ότι τη σώζει, ότι φέρνει ανάπτυξη, ελάφρυνση χρέους and world peace.

 

Τη νιώθει κανείς στον αέρα την εθνική κατάθλιψη που, όπως κάθε κατάθλιψη, μας κάνει να στεκόμαστε απαθείς, κακόκεφοι, "δειλοί μοιραίοι και άβουλοι" και να παρακολουθούμε τη μετατροπή της χώρας σε κανονική αποικία χρέους, με την αντιβασιλεία δια των κηδεμόνων μας, με τα όλα μας. Αυτά που (συχνά ιδεοληπτικά) εξ αρχής ζητάνε οι δανειστές έχοντας ελάχιστη επαφή με τις στρεβλώσεις της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, με υπομονή (και αρκετό εκβιασμό) τα παίρνουν και με το παραπάνω και ρουθούνι δεν ανοίγει.

 

Το πρόβλημα που παραλύει την όποια αντίδραση δεν είναι τόσο η απουσία εναλλακτικής αντιμνημονιακης ρητορικής, αλλά η εμπεδωμένη αίσθηση, από πέρυσι τον Ιούλιο ότι, η αντίδραση/ διαφωνία/ διαπραγμάτευση οδηγούν σε αδιέξοδο, αφού να μας ακούνε, δεν μας ακούνε και οι εκβιασμοί που νομίζαμε ότι μπορούμε να κάνουμε αντιμετωπίζονται, από το psi και μετά, ως αποκριάτικα καουμποϋλίκια.

Υποθέτω δεν υπάρχει χριστιανός που πιστεύει ότι, αν απολυθούν δημόσιοι υπάλληλοι (αυξάνοντας τον αριθμό των ανέργων, αφού δεν υπάρχει ιδιωτικός τομέας να απορροφηθούν) και επιτραπει η πώληση γιαουρτιού από σκόνη και όχι απο γάλα χωρίς αντίστοιχη επισήμανση στη συσκευασία, λύθηκε το πρόβλημα ανάπτυξης της χώρας. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει άνθρωπος που πιστεύει ότι με τη συγκριτικά χειρότερη, παλαβότερη και πλέον ασταθή φορολόγηση σε όλη την Ευρώπη, υπάρχει επενδυτής που θα φέρει τις επιχειρήσεις του στην Ελλάδα. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει σκέπτομενο πλάσμα που πιστεύει ότι με τις τράπεζες σε κατάσταση μόνιμης αναμονής bail in θα επαναπατρίσει κανείς τα χρήματα που έστειλε από τις αρχές της κρίσης για διακοπές σε φορολογικούς παραδείσους. Αντίθετα, υπάρχουν πολίτες που, και ας τα ελπίζουν, δεν περιμένουν, πάντως, θαύματα. Και αναζητούν τη φωνή που με σχέδιο και χωρίς εμμονές θα μιλήσει πραγματιστικά για την παραγωγική ανασυγκρότηση της Ελλάδας. Για τον οργανωμένο τρόπο με τον οποίο η χώρα θα μπορέσει όχι να διεκδικήσει με πειθώ και φορτικότητα περισσότερα δάνεια με καλύτερους όρους, αλλά να απεξαρτηθεί στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό από τον δανεισμό...