• • •
• • •
Vera J. Frantzh | 06.07.2017
Panos Dodis | 05.07.2017
Georgia Drakaki | 05.07.2017
Nicolas Androulakis | 05.07.2017
Photo credit: Heiko Waechter
Selfie
Ψιλικατζού | 31.03.2014 | 13:17

Δεν στη λένε μέση ηλικία για πλάκα. Ξαφνικά αρχίζεις και βαραίνεις - όχι στα κιλά, εκεί δε σε νοιάζει τόσο πια. Εκεί που βαραίνεις και σου φαίνεται είναι στις κρίσεις σου, στις κινήσεις, στους ενθουσιασμούς, στις αποφάσεις, στα γέλια και στα κλάματα. Από ανάλαφρο πουπουλάκι σε ρίχνουν στα βαθιά ως κοτόπουλο που κακαρίζει δίχως_αύριο και ξαφνικά, ξυπνάς ένα πρωί ωσάν μια γριά κότα με μπόλικο ζουμάκι που επιτέλους, ξέρεις ακριβώς σε τί νερά κολυμπάς. Κυρίως όμως ξέρεις τον άνεμο, πού θες να πας και από ποιον ακριβώς δρόμο.
 
Ξέρεις το πλήρωμα, να διαβάζεις χάρτες και πως όσο και να στα λάμπει τα νεράκια σου ο ήλιος, εσύ τη θάλασσα τη βλέπεις πάντοτε όπως είναι. Βαθιά και μαύρη και παγωμένη και δύσκολη. Και δεν γελάς πια για όλα αυτά, γελάς παρόλα αυτά. Και το γέλιο σου περιέργως, χορταστικό όσο ποτέ. Λες και ξεκόλησε επιτέλους απ΄το στόμα και το στήθος και βγαίνει απ΄την πηγή, σου τρυπάει τα στομάχια, σου ξεχειλίζει τις κοιλιές και τα άντερα, σε τραντάζει συθέμελα, σε γεμίζει και δεν το ζητάς κάθε τρεις και λίγο πια μα όταν πεις θα γελάσω, φτουράει.
 
Το ίδιο και όλα όσα κάνεις. Είτε φίλους, είτε βόλτα, είτε μια χαζοκουβέντα. Σχεδόν τίποτε δεν το ζεις εύκολα με το ζόρι, επειδή πρέπει, επειδή σε κάλεσαν ή το κάνουν όλοι. Δεν σου φτάνει απλά να βρίσκεσαι σε μέρη και να διεκπεραιώνεις παραγγελίες. Ανατριχιάζεις και μόνο στη σκέψη αυτών που ακόμη ζουν πράγματα με το ζόρι, που μειδιούν από υποχρέωση, που δεν πολυνοιάζονται κιόλας να ακούσουν. Για σένα αυτό πια έχει κόστος.
 
Δίνεις λόγο στον εαυτό σου όταν κάθετι που ζεις πια δεν είναι στα ίσα επιλογή σου και τρως ξανάστροφες γερές όταν το κάνεις. Σχεδόν αναγκάζεσαι να ζεις καθετί αποδεικνύοντας πως σε παίδεψε προτού το αποκτήσεις. Κάθε μέρα, κάθετι, το αρπάς από την αρχή, σα να μην ήταν ποτέ δικό σου και το βουτάς σα στουπί στο ζουμί σου που όλο και σώνει.

Μα όσο κι αν σου λιγοστεύει, εσύ συνεχίζεις να θέλεις να το κατακτάς και να το μοιράζεσαι. Ξανά και ξανά. Σα να μη σε νοιάζει που θα το στερέψεις. Λες και σε βαραίνει αυτό. Μα τελικά εσύ βαραίνεις. Όχι στα κιλά, εκεί δε σε νοιάζει τόσο πια. Ή άμα σε νοιάζει μη φοβού, απλά δε βάρυνες ακόμη.

υ.γ.: World Backup Day σήμερα, Πρωταπριλιά αύριο. Ρίξε κι εσύ μια ματιά μέσα σου, don't be an April Fool.  ;)