Γιάννης Βαρβάκης: Πόση μοναξιά.

«Βγαίνεις σαν υπνοβάτης από το παλιό σου δέρμα και εισχωρείς στη λεπτή ομίχλη του μέλλοντος, οδηγημένος από τον προσωρινό φανό». Απόσπασμα από το κείμενο του Νίκου Ξυδάκη, δημοσιογράφου και υποψήφιου ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, που δημοσιεύτηκε σήμερα στην Καθημερινή και αναδημοσιεύτηκε στο μπλογκ του (αν και απευθύνεται στους αναγνώστες της εφημερίδας, αφού ξεκινά με τη φράση «Τις επόμενες εβδομάδες η συνομιλία με το κοινό της Καθημερινής θα αραιώσει»).

Δεν ήξερα ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που γράφουν τέτοια πρόζα. Δεν ήξερα επίσης ότι υπάρχουν άνθρωποι που την διαβάζουν, αλλά θα μου πείτε ότι ζούμε στη χώρα της Δημουλά και της Δημουλίδου όπου όλα είναι πιθανά.

Μετά από αυτό, η υποψηφιότητα Μάκη Χριστοδουλόπουλου φαντάζει αυτονόητη και ρεαλιστική επιλογή. Μονόδρομος, θα έλεγα. Δεν έχω κανέναν άλλον που θα μπορούσε να με εκφράσει πληρέστερα ως ευρωπαίο και ως άνθρωπο από τον Μάκη, που έχει και δική του σελίδα στη Βικιπαίδεια. Όχι, παίζουμε.

Ο μόνος που θα μπορούσε να κλονίσει την πίστη μου στον Μάκη Χ. και να διεκδικήσει με αξιώσεις την ψήφο μου είναι ο έτερος Μάκης (ο Ψωμιάδης), ή ακόμα και ο Γιώργος (ο Τράγκας). Εδώ που τα λέμε, ένα κόμμα με Τράγκα, Ψωμιάδη και Μελισσανίδη θα κυβερνούσε την Ελλάδα για πενήντα χρόνια, χαλαρά, κι ας λέει ό,τι θέλει ο Μπαλτάκος.

Και γιατί δεν το κάνουν; Μην είστε αφελείς. Πρώτον, αυτοί δεν έχουν ανάγκη κόμματος για να κυβερνήσουν. Δεύτερον, τα λεφτά ―τα σοβαρά λεφτά― είναι αλλού. Κι εμείς είμαστε εδώ. Μόνοι. Με κανένα Μάκη που και που για παρηγοριά.