Γιάννης Βαρβάκης: Με κοπριά λαγού

Έχω γράψει ξανά (και εδώ και αλλαχού) για τη λαϊκή της Καλλιδρομίου και συνειδητοποιώ ότι πηγαίνω εκεί πάνω από εικοσιπέντε χρόνια ή (αν προτιμάτε) ένα τέταρτο του αιώνα. Τους ξέρω και με ξέρουν καλά. Ακούω τι λένε οι πωλητές μεταξύ τους όταν είναι ακόμα νωρίς και δεν έχει σηκωθεί ο ήλιος, κι ακούω και τα πειράγματά τους αργότερα, που είναι όλως διαφορετικά, και πώς προσπαθούν να σαγηνεύσουν τους περαστικούς. (Νομίζω το καλύτερο το άκουσα πριν από κανένα μήνα, όταν ένας αγρότης διαφήμιζε τα προϊόντα του ότι τα είχε θρέψει με κοπριά λαγού. Τροφή για σκέψη, που λένε.)

Εχτές που πέρασα από εκεί λίγο πιο αργά από συνήθως, οι πωλητές ήταν οι ίδιοι αλλά το πολύχρωμο πλήθος των πελατών ήταν διαφορετικό. Δυο κυρίες μιας κάποιας ηλικίας περπατούσαν αλαμπρατσέτα κι η μία έλεγε με νόημα στην άλλη πληροφορήθηκα από την αδερφή μου ότι το ζεύγος επέστρεψε. Συνάντησα κι έναν ασπρομάλλη που βημάτιζε με δυσκολία, και πιανότανε από τα κοντάρια στις ομπρέλες για να προχωρήσει. "Τι κάνετε κύριε Γιάννη", τον ερώτησε ένας πωλητής, δεν είμαι καλά απάντησε ο άνθρωπος, αλλά με έναν τρόπο που δεν σήκωνε ούτε κουβέντα ούτε λύπηση. Τον θαύμασα.

Λίγο παρακάτω, ένας μανάβης άνευ φίλων και πελατών, άρχισε να τραγουδάει σόλο, και να το εννοεί: «Τι να την κάνω την καρδιά μου / έτσι που την κατάντησες». Σκέφτηκα ότι είναι συνάδελφος και αδελφός, ότι κάποια στιγμή πριν από καμιά εικοσαριά χρόνια ερωτεύτηκε και ατύχησε, και ότι βρήκε παρηγοριά στο τραγούδι του Χριστοδουλόπουλου.

Αφήνω σε άλλους, αρμοδιότερους να αποφασίσουν αν το τραγούδι είναι του Χριστοδουλόπουλου που το ερμήνευσε πρώτος, του Σπυρόπουλου που έγραψε τους στίχους ή του Ζέρβα που έγραψε τη μουσική. Χτες το τραγούδι ήταν του ανθρώπου.