Sraosha: Σε αγαπώ, πάτερ Ζωσιμά

Οι Lost Bodies είναι ενδεχομένως το καλύτερο ελληνικό συγκρότημα. Καλύτεροι και από τις πολυαγαπημένες Τρύπες. Οπωσδήποτε πάντως οι Lost Bodies έχουνε δυσανάλογα μικρή προβολή και επιφάνεια σε σχέση με την έκταση, την πρωτοτυπία, την ποιότητα και τη σημασία του έργου τους (επίτηδες δεν λέω "της μουσικής τους").

Οι Lost Bodies βρίσκονται μεταξύ τεχνικά άψογου κιθαριστικού ροκ, Laurie Anderson και πανκ. Και το αποτέλεσμα αυτής της συνάντησης με δυσκολία ορίζεται ή περιορίζεται από την τομή αυτών των τριών συνόλων.

Οι Lost Bodies βρίσκονται πέραν των αναγνωρίσιμων μουσικών ειδών και γενών, αλλά όχι με τον τρόπο του κλισεδιασμένου 'genre defying' ακκισμού: δεν μπερδεύουν λίγο από εκείνο και λίγο από το άλλο, π.χ. μια πρέζα ρεμπέτικο με πλούσια μπλουζ μπεσαμέλ ή παραδοσιακά ακούσματα με ενορχήστρωση Metallica. Οι Lost Bodies κάνουν αυτό που κάνουν γιατί μόνον έτσι μπορούν να το κάνουν· τα μέσα τους είναι τα εκφραστικά μέσα τους γιατί τα διάλεξαν και γιατί τα κατέχουν και άρα μπορούνε να τα κάνουν ό,τι θέλουν· με άλλα λόγια, μιλάμε για τέχνη.

Το μουσικό σκέλος δεν είναι κάτι για το οποίο θα καθήσει διαβάσει κανείς: πρέπει να πας να τους δεις ζωντανά ώστε να ακούσεις για τι είδους τεχνική και μαεστρία μιλάμε, για πόσο καλά προβαρισμένους και δεμένους μεταξύ τους μουσικούς πρόκειται. Οι Lost Bodies είναι κιθαριστική μπάντα με λιγότερο ή με πολύ ηλεκτρισμό, που άλλοτε σπέρνει με ελεγχόμενο θόρυβο τύπου και ποιότητας Sonic Youth, άλλοτε εκτελεί βιρτουόζικα κρυστάλλινες ροκ και παλαιορόκ συνθέσεις. Είναι χαρά να ακούς αυτούς τους ανθρώπους να παίζουν: αποτελούν χορταστική ροκ εμπειρία, σε σημείο που φίλοι μου κιθαρίστες δεν τολμούνε καν να τους ζηλέψουν γιατί τους θεωρούν πέρα από τον φθόνο, και δικαίως.

Τα τραγούδια τους είναι περιβόλι, με την καλή έννοια: δίλεπτα ξεσπάσματα τύπου Ramones, μελοποιημένα σκετς (Καβγαδάκι), σουρεαλιστικά σουξέ, τραγούδια διαμαρτυρίας, Καβάφης με μουσική υπόκρουση, ευαγγελικές περικοπές με μουσική υπόκρουση (Ο φθόνος των εχθρών του), ποιητικές απαγγελίες όπως ο Ιλισσός ή ο πάτερ Ζωσιμάς, καθώς και ένα σωρό ακούσματα που δύσκολα περιγράφονται.

Ακόμα και σε κομμάτια που η διάθεση του πανκ χαβαλέ είναι έκδηλη, όπως οι Σωλήνες, το Γελάστε ή το Αξέχαστο, και οι συνθέσεις και το παίξιμο που δίνουν δύο κιθάρες, ένα μπάσο και μια ντραμς είναι καθαρή απόλαυση. Δεν υπάρχει πουθενά προχειρότητα ή, έστω, μελετημένη ατημελησία.

Στιχουργικά, όπως υπαινίχθηκα, υπάρχουν τραγούδια από τον οραματικό Ιλισσό και το διακειμενικά παμπόνηρο Σε αγαπώ πάτερ Ζωσιμά μέχρι το λακωνικό Hans Wurst ή το οριακά σκυλοπόπ-χιπχόπ Παρίσι-Ντακάρ (before skylopop / hip hop was cool). Η θεματολογία των Lost Bodies, απαλλαγμένη από ροκ εμμονές τύπου σεξ-ντραγκς-μπάχαλα, γίνεται πάρα πολύ σοβαρή εκεί που δεν το περιμένεις (όπως στο Τούρμπο δύναμη ή στο ασυγκράτητο και σχεδόν συνθηματολογικό Αρκετά) αλλά και αβάσταχτα αστεία με τρόπο και διάθεση που ξαναβρήκαμε και καταχραστήκαμε μέχρι εξουθένωσης στα σοσιαλμήντια (π.χ. στο Καβγαδάκι ή στο Υπερβολικά).

Νομίζω ότι χρειάζεται να ακούσουμε περισσότερο και πολύ προσεκτικότερα τα Χαμένα Κορμιά.