Σήμερα το πρωί διάβασα αυτό. Λέει λοιπόν ο Καίσαρ Εμμανουήλ, όχι ο παλιός αλλά ο δικός μας, του ίντερνετ:

 

Όχι, στις πλείστες περιπτώσεις, δεν υπάρχει αξιοπρεπής θάνατος. Τουλάχιστον, όσο δε μας στήνουν σε εκτελεστικά αποσπάσματα απέναντι στους φονιάδες μας, ώστε να μπορούμε να τους χαμογελάμε κατάμουτρα την ύστατη ώρα. Ο θάνατος είναι μια μοναχική αγωνία. Τις τελευταίες ώρες του κουβαλά έναν απεγνωσμένο ρόγχο, μια κλινοπάλη του σώματος, μια σταδιακή κατάρρευση όλων των ζωτικών λειτουργιών, μια διαρκή αφαίρεση των εγκεφαλικών/διανοητικών χαρακτηριστικών μας. Λίγο πριν από το τέλος, γινόμαστε ζώα που ψυχορραγούμε, όπως λέει ο Ροθ. Επιστρέφουμε στο απόλυτα ζωώδες και γήινο. Οι ελάχιστες εκλάμψεις, που μυθολογούνται ως τελευταίες κουβέντες, μπορεί να μας εκθέσουν ή να ανοίξουν σε κοινή θέα όσα ασυνείδητα θάβαμε κάτω από τις στρώσεις και τα περιβλήματα του εγώ μας και των δεόντων μιας ολόκληρης ζωής. Είμαστε μιαν ανίσχυρη μάζα οργανικών καταλοίπων, που θα γίνουν στάχτη ή εκλεκτή τροφή για σκουλήκια στο αέναο κυκλικό παιχνίδι της ζωής. Τα 21 γραμμάρια δεν είναι παρά το μεταφυσικό τρυπάκι μας για να μπορέσουμε να αντέξουμε τη ζωή την ίδια. Ή την απώλειά της.

 

Χτες πέθανε ακόμα ένα συγγενικό μου πρόσωπο. Αγαπημένο μου, πρότυπό μου κατά κάποιον τρόπο μέσα στην αντιφατικότητά του, εξαιτίας του θάρρους του και του joie de vivre (πώς τη λέμε στα ελλήνικος;) που το διέκρινε. Το περιμέναμε, αλλά μαθαίνεις μετά από τον δεύτερο ή τρίτο θάνατο που συνοδεύεται από το "ησύχασε" ή το "αναπαύθηκε" ότι παρηγοριές ειναι αυτά.

 

Πριν μια βδομάδα είδα το her. Φλύαρη και νέρντικη ταινία, αλλά θαρραλέα αναίρεση και της ερωτικής αποκλειστικότητας και του "για πάντα". Και αυτή η ταινία αποτελεί θεωρία θανάτου, κάπως αμήχανη βεβαίως, αφού είναι αμερικάνικη και τα συμφραζόμενά της αποτελούνται από κατακλυσμούς, ζόμπι, τη Νέα Υόρκη να καίγεται και να πνίγεται ή κάτι γλυκανάλατα "η ζωή (των άλλων) συνεχίζεται". Η ταινία πάντως κάτι ωραίο και καίριο τραύλισε για τη σωματικότητα.

 

Αγωνιζόμαστε να δαμάσουμε τη σωματικότητα. Όχι μόνον εμείς του ιουδαιοχριστιανικού και του μονοθεϊστικού και του αγροτοποιμενικού -- όλοι. Εσχάτως αλληλεπιδρούμε και κοινωνικοποιούμαστε ιντερνετικώς εντατικά, ασώματα και σφοδρά: με εικόνες μας θολές μέσα από τα σκάιπ και ανταλλάσσοντας κείμενα και κειμενάκια και με στιχομυθίες γραπτές. Φιλούμε σφόδρα και μισούμε σφόδρα: καθηλωμένοι σε μια ασώματη νεότητα. Αλλά θα μας προλαβαίνουνε πάντα το φαΐ και το πιοτό και τα λοιπά ψυχοτρόπα, τα παιδιά που κάνουμε και που είμαστε, ο έρωτας (για όσους δεν είμαστε των σαϊμπεραυνανισμών) και, βεβαίως, ο θάνατος.