• • •
• • •
Vera J. Frantzh | 06.07.2017
Panos Dodis | 05.07.2017
Georgia Drakaki | 05.07.2017
Nicolas Androulakis | 05.07.2017
Κάποιος που παίρνει στα σοβαρά αυτό που κάνει αλλά όχι τον εαυτό του.
Μοζ ο ήρωας
Sraosha | 20.12.2014 | 10:51
Στην καθομιλουμένη αγγλική της Αγγλίας όνομα δισύλλαβο δε βρίσκεις. Αν σε λένε  Sharon, Shaz θα σε φωνάζουν. Αν σε λένε David, εννοείται ότι Dave θα γίνεις. Και πάει λέγοντας. Αν τώρα θέλουνε να το κάνουνε χαϊδευτικό (ή και μεγεθυντικό κάποτε) θα σου κολλήσουνε μια συλλαβή και η Shaz θα γίνει Shazza ενώ ο Dave Davey κ.ο.κ.
 
Πόσο ποζεράς και ψώνιο πρέπει λοιπόν να είναι κάποιος που τον λένε Steven Patrick Morrissey κι αυτός πάει και κάνει καριέρα με το αχανώς πολυσύλλαβο επώνυμό του. Φυσικά οι Άγγλοι φαν του Moz τον λένε, άντε και Mozza. Πάντως το πόσο καβαλημένος και ντιλετάντης είναι ο άνθρωπος και πόσο δε μασάει τα λόγια του (σε μια κοινωνία όπου coming across a bit too strong είναι λόγος να μη σε πάρουνε σε δουλειά) φάνηκε ήδη από τον καιρό των Smiths. Και ήταν ο Μόζζας ένας από τους λόγους που κάποιοι από εμάς αγαπήσαμε την Αγγλία, εκεί εν έτει 1989, μια Αγγλία που νομίζαμε πως κρύβεται στο Κάμντεν και στην αλητεία του Μάντσεστερ, μια Αγγλία πολύ μικρή που θα μπορούσε να τραγουδήσει αυτό:
 
I've been dreaming of a time when
the English are sick to death of Labour and Tories
and spit upon the name Oliver Cromwell
and denounce this royal line that still salute him
and will salute him forever.
 
Καλά όλα αυτά αλλά δεν υποφέρονταν ο τύπος με τις ψαλμωδίες του και τις ενορχηστρώσεις-γκαζόζα ("βάι βάι βάι, πού 'σαι ρε Τζώνυ Μαρρ, αχ πού είσαι", κλαψουρίζαμε) και την διάθεση του "είστε όλοι πολύ μαλάκες" που έβγαζε. Χώρια τα "I know my name!" στις συναυλίες του όταν το κοινό του τραγουδούσε εν χορώ και για μάντρα το αχανώς πολυσύλλαβο όνομά του. Συνέχιζε όμως να βγάζει μεγάλα τραγούδια και να κάνει ποίηση. Αλλά και ο Ντύλαν και ο Κοέν εχουνε βγάλει μεγάλα τραγούδια και έχουνε κάνει ακόμα πιο σπουδαία ποίηση -- όμως καλύτερα να τα ακούς διασκευασμένα.
 
Οπότε δεν είχα καμμία όρεξη να πάω να τον ακούσω λάιβ. Στο Ταεκβοντό βρέθηκα τελικά μετά από πίεση της Ζ. να μη χάσω την ευκαιρία και γιατί πρόλαβα να το υποσχεθώ στον Π., ο οποίος πήγε κι έκλεισε εισιτήρια. Εκείνη τη μέρα ήμουν εντελώς εξαντλημένος, σχεδόν αποκοιμήθηκα όρθιος ενώ ήμασταν στημένοι περιμένοντας την "ντίβα-γαμώ-το-κέρατό-σου-μαλάκα-Μόζζα". Ήμουνα προετοιμασμένος για κλάψες και ψαλμωδίες και "November spawned a monster in the shape of this child" και δε συμμαζεύεται.
 
Για να μη μακρηγορώ, ο άνθρωπος βγαίνει στη σκηνή και αμέσως είδα την αξιοπρέπεια ενσαρκωμένη. Συγκινήθηκα, όχι μόνο γιατί αυτός ο στριμμένος μάς έχει συντροφέψει τόσες δεκαετίες, αλλά γιατί έβλεπα να στέκεται στη σκηνή ένας άνθρωπος, αγέρωχος αλλά ανθρώπινα αγέρωχος, όχι περσόνα ποζεράτη. Δεν έχω πάει σε πάρα πολλές συναυλίες, εντάξει, αλλά πρώτη φορά είχα την αίσθηση σε λάιβ ότι απέναντί μου στέκεται ένας καλλιτέχνης που παίρνει στα σοβαρά αυτό που κάνει, πολύ στα σοβαρά, αλλά όχι τον εαυτό του. Ήταν άψογος και κύριος. Και βεβαίως, πάντα καυστικός:

"We love you, Morrissey!" κραυγάζει φαν διονυσιασμένος
"I think you should get a hobby... Skiing?... I can't think of anything else."
 
Αλλά μεγάλη μορφή, έμεινα κατάπληκτος. Και πολύ μεγάλη φωνή, την οποία έκτοτε δυσκολεύομαι να ακούσω ηχογραφημένη: φωνή βροντερή και στιβαρή μα όλο ευχέρεια και χάρη. Μας ξεσήκωσε όλους εκεί μέσα, εγώ έγινα για λίγο ο 23χρονος που τραγούδαγε ψευδο-οπερατικά το Suedehead μαζί με τον φίλο μου τον Δανό μέσα στους διαδρόμους της εστίας, τρομάζοντας τον κόσμο που κοιμόταν πίσω από τις καπλαμαδένιες πόρτες. Επίσης, ακόμα μια φορά κατάλαβα ότι είναι σπουδαίος ποιητής ο Μοζ, γι' αυτό και στη συναυλία σε καθήλωνε ακόμα και με μαλλον άγνωστα τραγούδια του.
 
Βεβαίως, η θεματολογία του στο Ταεκβοντό αφορούσε τον χρόνο, τον θάνατο και το τέλος. Κάτι που πότε με έριχνε, πότε γινόταν ανυπόφορα συγκινητικό -- όχι μελό ή αφορμή οίκτου, καθόλου. Πήγε σερί 100 λεπτά τραγουδώντας ένας άνθρωπος καμένος από τον καρκίνο. Όχι ότι του φαίνεται. Είπαμε: κύριος. Άκουγες μια σπουδαία φωνή, ενορχηστρωμένη αρκούντως ηλεκτρικά επιτέλους, να σου τραγουδάει για όσα πολύ λίγοι ξέρουνε να τραγουδήσουν. Και να σου πετάξει στη μάπα και τα σφάγια του Meat is murder σε γιγαντοοθόνη. Και να σου βρίσει τη Θάτσερ. Και να σου πει και 2-3 των Smiths ("βάι βάι βάι, πού 'σαι ρε Τζώνυ Μαρρ, αχ πού είσαι").
 
Δεν νομίζω ότι κατάφερα να μεταφέρω την αίσθηση να βλέπεις έναν πραγματικό καλλιτέχνη, αγέρωχο, ώριμο αλλά εντελώς γήινο. Το ξαναλέω: κάποιος που παίρνει στα σοβαρά αυτό που κάνει αλλά όχι τον εαυτό του. Ή όπως λέει και ο ίδιος:
 
I'm not a man
I'm something much bigger and better than a man