Aν θες στ’ αλήθεια τρόμο, σκέψου τηλεφώνημα στις δυο, στις τρεις, στις τέσσερις τα ξημερώματα. Όσο μεγαλώνεις, οι πιθανότητες να ακούσεις ’άντε ρε μαλάκα, πετάξου για ένα ποτό, χάθηκες’ μηδενίζονται. Το ίδιο και τα ’ω, συγγνώμη, λάθος’, όλο και πιο σπάνια λαθεύουν πια οι άνθρωποι στα βαθιά σκοτάδια. Τα ‘σε θέλω μωρό μου’ δεν ζουν πια εδώ, ούτε αυτά ούτε οι Αλίκες. Aν δεις γνώριμο αριθμό, η ταινιάρα πάει για Όσκαρ. Κι εσύ προς το αυτοκίνητο. Εντελώς μόνος, εντελώς ανυπεράσπιστος, τελείως γυμνός κι ας έριξες αλαφιασμένος ό,τι βρήκες πρόχειρο πάνω σου.

Και μετά ανατριχιάζετε από συγκίνηση και περηφάνεια για τα σενάρια του Ευθύμη και του Γιώργου.