Affectation. Η γνωστή δηθενιά. Από όπου και εκπορεύεται το κίνημα του δηθενισμού. Αν και ο δηθενισμός είναι φορτισμένος αρνητικά, θα υποστηρίξω το αντίθετο. Η δηθενιά συνιστά αρετή, και μάλιστα ιδιαιτέρως επίπονη αρετή. Στον κόσμο της κοινωνικής δικτύωσης, όπου η επιτακτική ανάγκη για δημοσιεύσεις κυριολεκτικά θερίζει―post or die είναι εξάλλου η σιωπηλή mantra κάθε χρήστη που σέβεται το εγώ του―η δηθενιά συνιστά την πρώτη ύλη πίσω από τον εξοντωτικό αγώνα για πρωτοτυπία. Τα βιωματικά ποστ (ο λεγόμενος και βιωματικός ρεαλισμός), η απόπειρα δημιουργίας μιμιδίων, οι συχνά αξιοθαύμαστες αναλύσεις επί παντός επιστητού, όλα αυτά, περιέχουν, έστω και σε εμβρυακή μορφή, έστω και αριστοτεχνικά κρυμμένες, δηθενιές. Δηθενιές τόσο φόρμας (form) όσο και περιεχόμενου (content), που τελικά δεν είναι τίποτα άλλο παρά αποκυήματα αυτής της ακατάπαυστης πάλης για μια υπερρεαλιστική πρωτοτυπία με μύχιες βλέψεις προς το άγιο δισκοπότηρο του διαδικτύου: το βάιραλ. Υπερρεαλιστική όμως με την έννοια του Μποντριγιάρ: ως αντίγραφα της πραγματικότητας που στοχεύουν να είναι πιο πραγματικά από την πραγματικότητα. Παρατηρήστε πόση ηλεκτρονική μελάνη, και ενίοτε πόση φαντασία αναλώνεται για την αποτύπωση στο μέσο απλών φυσικών φαινομένων όπως η βροχή. Και δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι πολλές φορές αισθανόμαστε ότι δεν βρέχει αν δεν γράψει κάποιος στο μέσο ότι βρέχει. Η εξιλέωση του δηθενιστή, ενάντια στην αρχή της ελεύθερης βούλησης―παραμένεις πάντα ελεύθερος να συνεχίσεις να γράφεις αληθινές αλήθειες―έρχεται μέσα από τον αμείλικτο διαδικτυακό ντετερμινισμό: χωρίς τη συνδρομή μιας κάποιας δηθενιάς, νομοτελειακά, ο χρήστης θα υποβιβαστεί στα μάτια του κοινού του και θα υποπέσει σε αχρησία και αχρηστία. Μπορείς να εξακολουθήσεις να πηγαίνεις με τον σταυρό στο χέρι, αλλά γνωρίζεις πια εκ των έσω ότι ένα κενό από λάικ στάτους συνιστά μια έρημο του πραγματικού.