O καιρός των Τρικούπη – Δεληγιάννη, ξόφλησε. Η χώρα μας δεν έχει την Κρίση ως μπούργκα των καιρών. Άλλη σκασίλα δεν έχουν οι Χούθι και το τσιμπημένο πετρέλαιο, παρά να εξακριβωθεί ποιος ενήλικος Έλλην εν δωματίω συνέβαλε στον ήχο των μυστικών θιάσων που ίπτανται μεταξύ Ιράν και ΗΠΑ.
Το στυλ των ομιλιών Μητσοτάκη είναι αναμενόμενο -έτσι και ακούσεις μία, τις έχεις ακούσει όλες κατά την δομή, και το περιεχόμενο ακόμη έχει «αναμονές» που υποδέχονται τις έννοιες. Του Τσίπρα η εκφορά του λόγου, εκφράζει την εικόνα του, έτοιμη να διολισθήσει στην εύθυμη ατάκα, και σοβαρεύει όταν τα φρύδια του σχηματίζουν τις δύο κεραίες ενός λάμδα. Με δύο λογάκια, αυτό που περιμένεις από τους δύο, σου παρέχεται αφειδώς. Αλλά αμφότεροι ελέγχουν άλλους νευροδιαβιβαστές του κοινού τους. Η επίδειξη της αυτογνωσίας τους είναι εύκολα μεταδόσιμη, ο Τσίπρας διαθέτει ρητορική προσιτή και ευφραντική των οπαδών του, ο Μητσοτάκης προτιμά να πείθει μέσω ηθικών αξιών, όπως η αποφασιστικότητα και υπογράμμιση της «ηγεσίας».
Έχουμε ζήσει πολλές δημηγορίες, και δεν μας εμφανίζεται κάτι πρωτόγνωρο και νεόκοπο. Πάντως, κανένας τους δεν προκαλεί ευμενή αντίδραση στον κεντρώο χώρο, που έχει μάλλον αποθαρρυνθεί από τους δικούς του ρήτορες. Ο χώρος τους αποψιλώνεται και διαρρέει από τη μια η την άλλη μπάντα, σαν ένα ακροατήριο που βαριέται, δίνει ένα «παρών» και βιάζεται να σχολάσει από την υποχρέωση.
Και ο χρόνος κυλά, για την ώρα εμποδίζοντας την δημόσια αθυμία. Μόνο που δεν είμαστε μακριά από την δυστοπία. Είναι ένας «phony war» στα ρείθρα της αδρασίας, και αργά η γρήγορα θα οδηγήσει σε αφαίρεση τμημάτων εξουσίας από τους δύο αρχηγούς. Διότι ο πρωθυπουργός εξαρτάται όλο και περισσοτερο από τους επιτελείς του, στους οποίους και έδωσε το ελεύθερο να οργανώνουν τον χώρο τους, ενώ ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, κάποια στιγμή θα αναρωτηθεί αν τον βολεύει να διατηρεί σε ομαδική αισιοδοξία τους ανθρώπους του, ή να μοιράσει κανένα πόστο.
Καμία αψιμαχία δεν ήταν ποτέ εμβληματική. Ο Σύριζα τουλάχιστον έχει πλήρη εικόνα των λαθών του, ο Μητσοτάκης, όπως και παλιά, κάνει ό,τι μπορεί να τα επαναλάβει. Η διαδικασία για την Novartis θυμίζει καθαρόαιμο 1989, αλλά 1989 δεν είναι.
Όλα αυτά τα βρίσκω λυρικώς βαρετά, και παρωχημένα. Αλλού στρέφει ο καιρός το κανοκιάλι του.
Φυσικά, αυτά γράφονται παράλληλα με το μπουρλότο στην Αράμκο της Σαουδικής Αραβίας και την τεράστια εξάπλωση των μη επανδρωμένων πτήσεων με γόμωση και την εξέλιξή του, που δεν είναι απλώς παιχνιδάκια με κόστος ενός σχετικά φτηνού κινητού τηλεφώνου. Κάποια στιγμή, ο πολιτικός κοσμος πρέπει να πάψει να σχεδιάζει για την επόμενη μέρα ή με ακαθόριστες μεσοπρόθεσμες στρατηγικές, διότι άν υπάρχει δύναμη που είναι σε θέση να σπείρει καμιά τριακοσαριά τέτοια «σεϊτάν χαβά» μοτόρια με γόμωση δύο μόλις κιλών, αυτό που λέμε «τέταρτη βιομηχανική επανάσταση» μπορεί να γίνει το συνομώτερο και ανακριβέστερο καλαμπούρι της αγοράς.
