Στη ζωή μου, μετρημένη με πήχυ υφασματάδικου, έχω χάσει πολλά πράγματα. Απώλεσα ποιήματα, διηγήματα, υλικό προς συγγραφή, ένα θεατρικό, κάτι δοκίμια που δάνεισα δίχως αντίγραφο, όσα γραμματόσημα κατάφερα να συγκεντρώσω, πλήθος βιβλίων, μερικά σπάνια χειρόγραφα.

Επίσης, είχα δώσει για σέρβις το 1983, ένα ρολόι SEIKO (όχι SFIKO) πάμβαρυ, που κούρδιζε με το πήγαινε-έλα του χεριού, αγορασμένο το 1977, που όταν εδέησα να το θυμηθώ, ο ρολαγάς είχε κλείσει το ρολογάδικο. Σε καπνοπώλη έδωσα έναν αναπτήρα ρόνσον «πύραυλο» που επίσης λησμόνησα εκεί, και στην χερσόνησο Κασσάνδρα εντόπισα έναν χάλκινο άμβυκα με όλα τα τσαμασίρια, για απόσταξη ούζου, έδωσα ένα βαρύ καπάρο και μετά έπεσα σε φτώχεια μαύρη κι όποτε τον θυμάμαι, κλαίω κροκοδειλίως. Και στον Άθωνα έκαμα παραγγελία ένα πίνακα σε καλόγερο, όχι αγιογραφία, μετά από χρόνια με ειδοποίησαν πως ήταν έτοιμος, αλλά στο Όρος δεν ξαναπήγα, παρεκτός στου γέροντα Επιφανίου την κύκλωθεν αξέχαστη, μυλοποταμινή θέα για ένα βράδυ.

Ακόμη πάντως, αναθυμάμαι, με σχετική ακρίβεια. Όσες φορές κι αν ανατρέξω, πιέζοντας το νιονιό, πόθεν αυτό και πώς εκείνο, το πράττω άναυλα. Αλλά είναι φορές που ξυπνώ με αμέτρητα κατεβατά αναμνήσεων, κειμένων, σχολίων, ομιλιών και άλλων εφημέρων, κι όχι προσφάτων: έως και τραγούδια θυμάμαι που άκουσα άπαξ πριν εξήντα και βάλε χρόνια.

Γι΄αυτό και εάν συναντηθούμε κάποτε, που δεν το βλέπω πιθανό, δίπλα στο καφεδάκι, να έχετε και μια πηγή μαγνητοφώνησης.

Εξάλλου, άλλο είναι η απώλεια και άλλο να τα έχεις χαμένα, κι ας βασανίζεσαι ευόρκως με τα Γράμματα. Διότι το Μάτι και η συμφορά του, η ρίψη ομοβροντιών κατά του Σύριζα, ώστε να ρεφάρει η Δεξιά τις αναμενόμενες εκλογικές της απώλειες, αν τολμήσει εκλογές, χωρίς να βελτιωθούν τα ποσοστά των προσφάτως χαμένων, δεν προοιωνίζεται λάγαρο μυαλό και λαμπρές προοπτικές ήρεμης ταφής.