Όποτε θέλω να γράψω «κάτι δικό μου» (μας φώτισες) ανοίγω τον πύργο, τη σαραπατράκα που διαθέτω από τον άλλον αιώνα και παρά τις αναβαθμίσεις, ανοίγει όποτε του καυλώσει.Τον άλλονα, τον πιτσιρικά, που είναι τζιτζί αλλά έχει τα χαζά ουίντοους τα δεκάρια, τον κάνω οικονομία για να με κάψουνε μαζι του. Ο ματρακάς, ανοίγει όποτε θέλει και συνήθως με πλήθος οδηγίες, θαρρείς και είμαστε χτεσινοί. Θέλεις σετάπ, μαλάκα; Να ανοίξω τα επτά ή θα στρωθείς να με φτιάξεις; Τέτοια. Τελευταία, χάνει λάδια το ρολόι. Δεν ημπορώ, λέγει, να σου ανοίκσω το πρόγραμμα που θες, να την αλλάκσεις. Την ώρα. Κι επειδή μήτε γι’ αυτό είμαι ικανός, πατώ τον κέρσορα μήνα- μήνα και τους βλέπω να τρέχουν,μαπό τον Ιανουάριο του 2001, έως σήμερα. Ρολάρω τους μήνες, κι όλο και θυμάμαι κάτι.Ghost  writer, phony poet, αρκετά τυπωμένα βιβλία, χιλιάδες αρχεία κειμένου, όχι και σαν την Πελοπόννησο, τα μπλογκ, Σαλονίκη, Αθήνα, Κέρκυρα, Σαλονίκη, Αθήνα. Βύβλος νεκρών, δείπνα με φίλους, αμέτρητοι καφέδες μετά. Και μόνον οκτώ μετακομίσεις-προσωπικό αρνητικό ρεκόρ. Έμπειρος πλέον. Δεν έχω έμπνευση; Νερό στο κεφάλι και την αποκτώ. Θέλω να κλάψω; Πιέζω με δυο δάχτυλα τη ρίζα της μύτης. Θέλω να θρηνήσω γοερά; Βάζω ειδική μουσική. Ανάγκη γέλιου και ευδίας; Ανάκληση ιστοριών  με φίλους-οι ζωντανοί, ζωή να ‘χουνε, είναι ελάχιστοι. Τους ξεματιάζω καθημερινώς. Έχω και πένσα, έχω και πένσα, τρόμπα, οχτάκλειδο και πένσα, έχω τιμόνι κούρσα και μπροστινό φτερό που έλεγε ο Καραμανιώλας από το 1926.