Μήτε «μέσον», μήτε «μήνυμα»
Δεν θεωρώ τιμητική εξαιρεση την κυβερνητική τακτική στα δύο τελευταία χρόνια. Πρόκειται για την αποθέωση του «φαίνεσθαι» που απευθύνεται σε πολίτες που έχουν υποστεί, ωσάν αυτοκίνητα, το λεγόμενο «ομολογκάρισμα». Εννοώ την ανάγκη και το ζόρισμα που βαφτίζεται φιλοτιμία, την διασπορά κατά συνθήκην ψευδών που θεωρούνται μεταρρυθμίσεις, και κυρίως μια ομολογιακή λογική που είναι πασίγνωση σε ιερά κείμενα και εξ αποκαλύψεως φράσεις, όπως ο συνδυασμός αποστολικών επιστολών με τις Ουπανισάδες και υποχρεωτικό χατζιλίκι στο πλαίσιο των Παναθηναίων ή των αττικών πλυντηρίων. Αυτήν την «θεοείδεια» ενδύονται όλα τα μέλη της φαμίλιας. Εμφανίζονται να οδηγούνται σε ένα πεπρωμένο που κανένας δεν εξέλεξε. Κοντολογής, ψηφίστηκε μια κυβέρνηση και παρήχθη ένας αποστεωμένους γκουρού που μαγεύει μια κόμπρα.
Ίσως για εκατοστή φορά θα το ακούσετε από εμένα, αλλά από το 2019 μας κυβερνά μια εξέλιξη του Σύριζα, μια σκεπτομορφή από την οποία αφαιρέθηκαν τα ιερά σύμβολα μιας υποκριτικής αριστερίλας, αλλά επικράτησε μια ανοχή γύρω από την ιδεολογική καταγωγή της πολιτικής επιστήμης, ένας οργανωμένος φιλοαμερικανισμός συνδυασμένος από εθιμική ρωσοφοβία, παράλληλα με διακριτές, σαφείς και επίμονες νύξεις της επιβεβαίωσης της «φαμίλιας» με το έκδοχο ενός έργου του 1844, ήτοι τους «Κορσικανούς αδελφούς» του Αλεξάνδρου Δουμά. Η Ντόρα και η Μαρέβα, ο απελθών γενάρχης και η δριμύτατα διαφημιζόμενη actionaid ορίζουν τα όρια μιας σιαμαίας ένωσης που δεν πείθει κανέναν ο τακτικός συγχρωτισμός της με την πολιτική έκφραση των δημοσίων σχέσεων. Η φαμίλια δεν εμφανίζεται ως σύμβουλος του πρωθυπουργικού σύμπαντος. Πάντως πιάνει πολύν τόπο στην μη κυβερνητική ρητορική μανούρα.
Αλλ΄αυτά είναι προφανή για όποιον προσέχει τις λεπτομέρειες της συμπεριφοράς αυτών των ανθρώπων. Εκεί που χάνει η μάνα το παιδί και ο Γούντι Άλλεν τον Μακλιούαν, είναι στην διαχείριση του οργανικού ψεύδους ως Αγίου Σώστη. Ήτοι, ενός ναού που ουδέποτε θα κατεδαφιστεί, διότι ουδέποτε χτίστηκε: είναι κατασκευασμένος από μέταλλο.
Ο ψηφιακός μετασχηματισμός της κοινωνίας, η αναμονή ενός ειδικού ευρωπαϊκού δανείου, η διαχείριση της πανδημίας ως μιας αφανούς διαδικασίας που υπαγορεύεται από άγνωστα προσώρας ευρωπαϊκά κονκλάβια, η βούβα ενώπιον σύστριγγλου για τα εμβόλια που εντέλει ο μικρός αρχικός αριθμός τους διαμόρφωσε ένα «ήθος» ανάλογο με την υφαρπαγή των Ελγινείων ή των Ινκαντάδας με ολίγη από Αφροδίτη της Μήλου, κατασκεύασε ένα έτος πλαστό, όπου σε μία επιτροπή φορτώθηκε η ειδικότητα ωσάν κατάρα, με αποκορύφωμα οι έρμοι οι θεραπευτές να γεννάνε μέτρα που ουδέποτε διδάχτηκαν, άρα ουδέποτε σκέφτηκαν. Όταν η άλλη Ευρώπη και ο κόσμος ασχολούνται με διαχείριση πλήθους και με μία σοβούσα εξέγερση που θα την πληρώσουν πολιτικά, στην Ελλάδα τρέμουν τα σταγονίδια σιέλου που θα εκπέμπεται όταν οι φυλές των σέρτικων τραγουδιών και η ραπ αίσθηση από τα καγκέλια, θα οδηγεί στην νόσο!
Τελειώνω. Η πανδημία είναι όχι ακριβώς «βούτυρο στο ψωμί» της κυβέρνησης, αλλά «μαργαρίνη στις φέτες ενός αποστεωμένου ψωμιού που ζυμώθηκε με αγάπη». Κανένας δεν είναι τόσο μαλάκας ώστε να ζητήσει εκλογές. Το κράτος χάθηκε, πνιγμένο από την πολυάριθμη μάζωξη της εκτελεστικής εξουσίας. Όσο η κομματική εκπροσώπηση αντιπροσωπεύεται από την παρούσα κατανομή που μοιάζει με άσκηση σε μονόζυγο εκ του ασφαλούς κι όσο η Αυτοδιοίκηση δεν μπαίνει στα βαθιά, διεκδικώντας με πραξικόπημα μια «κεντρώα ανταρσία» αυτοδιαχείρισης πόρων και πολιτικών, έστω μιμούμενη ξένα πρότυπα, ο ελληνικός λαός θα ανακαλύψει (αλλά θα είναι φοβερά αργά) πως περικυκλώθηκε από έναν μεταφεουδαλικό νεποτισμό, δημοφιλέστατο πριν 800 χρόνια, άκαιρο και τοξικό σήμερα.