Όποιος έχει τύχει σε δωμάτιο ή γραφείο αφεντικού που διαθέτει εταιρεία, μπορεί να έχει προσέξει σε κάποιο ράφι ή εταζέρα, ένα «προχώ» καλλιτέχνημα, με κάποια ενσύρματη ή ελεύθερης έκφρασης σύνθεση, πάνω σε μεταλλική ή ξύλινη βάση και μία ταμπελίτσα βράβευσης. Ενίοτε οι συνθέσεις είναι τόσο πολλές, ώστε πιάνουν ένα ειδικό τραπεζάκι κατάλληλα τοποθετημένο, ώστε ο CEO να καυχηθεί επ΄αυτού.

Στο σύντομο διάστημα όπου δούλευα δραγουμάνος σε εταιρεία, υπήρχε πλήθος σχετικών φυλλαδίων στην αλληλογραφία, συνήθως ισπανικής προέλευσης (πέρασαν και πολλά χρόνια) όπου με αλμυρούτσικη τιμή, λανσάριζαν διάφορους τύπους «βραβείων» σε μορφή πινακίδας, συμβόλου, λεόντων και δράκων, με έντονο περιμετρικό στολισμό, όπου αν σου άρεζε, μπορούσες να στείλεις τα στοιχεία της επιχείρησης και να σου αποσταλούν τα σπανίας αισθητικής τεκμήρια.

Για τα πολυάριθμα εμβλήματα, συνοδευόμενα από τιμητικό δίπλωμα και άλλα μπρικαμπράκια που σου προσφέρονταν αντί οδοιπορικών, στο τέλος μιας ομιλίας ή συμμετοχής σε τραπέζι συζήτησης, άλλη φορά.

Δεν είναι ματαιοδοξία ή τιμωρητική αντίδραση της Αγοράς (ή των Αγορών) για να διαθέτεις ένα ενθύμιο. Γρήγορα θα καταλάβαινες πως αν έλειπε κανένα γρανάζι από τον εγκέφαλο, ήταν και είναι σύνηθες να προστίθεται (με υπόδειξή σου, φαντάζομαι) ο τίτλος «βραβευμένος» ή «βραβευμένη», έως και (ο,η) δαφνοστεφής (λαουρεάτους) σε άρθρα, αρθρίδια, σχόλια και συνεντεύξεις.

Ντρέπομαι για την έκφραση, αλλά αυτές οι βραβεύσεις, όχι πάντοτε ιδιωτικού δικαίου, ενίοτε από κρατίζουσες ή θεσμίζουσες οντότητες, μοιάζουν περισσότερο με την οριοθέτηση που ασκούν πολλά άγρια και ήμερα του βουνού και του λόγγου, σημαδεύοντας την περιοχή όπου συνήθως κυκλοφορούν ή πίνουν καφέ, ή δέχονται τα σεβάσματα των ουτιδανών περαστικών.

Δεν ξέρω τι ακριβώς πίνουν στα κανάλια και στα εκτοξευτήρια προφορικού λόγου στα ραδιόφωνα, αλλά ο βραβευθείς, η βραβευθείσα ή το βραβευθέν εμφανίζονται συχνότερα από τους αβράβευτους, τους αβράκωτους, τους άχρηστους, τους  αφάνταστους, τους αφιλότιμους.

Και μόνο το γεγονός πότε και σε ποιους δόθηκαν νομπέλ ειρήνης, όσκαρ κινηματογράφου και βραβεύσεις σε φεστιβάλ, διδάσκει πόσο πρέπει να απέχει ο πολιτης μπαγιάτικων κυάμων.

Και μόνον ο αυτοαναφορικές στίχος «πως είμαι αρχηγός σ΄αυτό το πανηγύρι» οριοθετεί το προχώ από το μποχώ, για να μη πω κάτι βαρύτερο.