Kάθε φορά που αλλάζει μια κυβέρνηση, μετά το 2009, είναι σα να αλλάζουμε μεταχειρισμένο αυτοκίνητο, με μία και μόνη προδιαγραφή: είτε είναι τζιτζί και φρεσκολουσμένο, είτε μια διαλυμένη σαραπατατράκα, πρέπει να έχει κόφτη στο γκάζι. Ώστε πατώντας το πάνω από τα 50 χιλιόμετρα, να καις απλώς βενζίνη τζάμπα κι άδικα.

Σε όλες τις περιπτώσεις, κανένα test drive δεν γίνεται δεκτό. Ο δημόσιος λόγος και  ο δημόσιος έλεγχος δεν περιέχει ποτέ εκ μέρος του «κατηγορουμένου» κανένα «με συγχωρείτε, λάθος» ή «δίκιο έχετε, θα το διορθώσουμε» παρά μόνον το «κι σεις τα ίδια κάνατε, άρα μόκο».

Κι έτσι, περιμένουμε άπαντες, υποστηρικτές και επικριτές, να ακουστεί το «καπάου-καπούμ» του οχήματος. Να μείνει από λάδια, να στραγγίξουν οι βαρβολίνες, να σκουριάσει η κρεμαγέρα.

Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο χαίρομαι που σώνεται το λαδάκι μου και θα κερδίσω όχι την απόφαση, αλλά το δικαιωμα της λησμονιάς.