Το καλούπι
19-02-2020

Όταν βγήκε το ΟΠΕΝ, παρατήρησα πως ήταν από το καλούπι που ενοποίησε τον Αντένα, το Σταρ και το Σκάη στις παραδομένες, κλασικές τους διαδρομές. Καλούπι σιλικόνης εννοώ. Δεν έχουν σχέση αυτά με το πρόγραμμα, αλλά με εσωτερικές διαδρομές όπου στο βάθος της εικόνας στέκει ο άρχων-αφεντικός του καναλιού, πραγματικός ή υποθετικός, και γύρω του τηλεπαιχνίδια, εικασίες από ριάλιτη, η προσωπικότης της ηγερίας που θα σύρει το δελτίον ή το πρωινάδικο και τα λοιπά.

Τώρα, το MEGA πανομοιότυπο, με μια ιδιοτυπία: τα σκελετά του, από «αξέχαστες επιτυχίες». Ένας πελώριος γιούκος από παλιατζούρες που στοχεύουν να μετατραπούν σε αναμνήσεις. Όπως δεν το κατάφεραν οι ελληνικές ταινίες επί χούντας, τα σιρτάκια μάξι- μίνι, το φανταχτερό έγχρωμο φιλμ της ογδοντίλας, η αίσθηση ενός βιντεοκλαμπίσιου θεάματος.

Θα κρατήσει όσο κρατήσει, και μετά, στην πώληση. Τώρα, με ταινίες να πηγάζουν από κάθε καναλάκι και δελτία ειδήσεων με την σιδερώστρα, εθισμένοι στον θάνατο ποιητών και ευγενών προσώπων, περιμένει το κοινό τον όλεθρο των τηλεοπτικών του ηρώων, για να υπάρξουν θρήνοι και νέες βέργες στην στατιστική ακμή.