Για τους περισσότερους «μπαίνει η άνοιξη κι ο Βαλεντίνος και φεύγουν οι γέροι από τον κόσμο». Η νεότης, όσο πειραγμένη και να είναι ή να δείχνει, έχει μπροστά της τουλάχιστον μισόν αιώνα ζωής και πενήντα χρόνια θεωρούνται ωκεανός. Αλλά όλα είναι πολιτική, ακόμη και απίστευτα προβλέψιμη και δεν υπάρχει καιρός για θρήνους και μετάνοιες. Εξάλλου τα επιτόκια κατρακύλησαν και αυτό πρέπει να μας αρκεί.
Έρχεται, στις Ειδούς του Μαρτίου, ο παιδαράς που ανέκραξε Zississparta (αυτό είναι σανσκριτικό επιφώνημα) που έχει αντικαταστήσει το τελείως ακατανόητο molonla ve, προφανώς κέλτικο.
Ο Γεράρδος Μπούτλερ, ες μικρόν γενναίος πλην παίδαρος, έπαιξε σε ένα πασίγνωστο κόμικ ονόματι 300 και όλο και λιγότεροι θυμούνται πόσο τυπάς υπήρξε στην ταινιάρα «Ροκανρόλα» που ανήκει στο σινεμά που αγαπάω.
Τώρα, με μια λαμπάδα, νάαα, με το συμπάθιο, θα ατενίσει το Καλλίδρομο και η Κιτσαρία θα ανακράξει «κιτσαρά». Αλλά ο Χρέος απέκτησε μικρά επιτόκια, και πρέπει να ομολογήσω δημοσίως πως κακώς αντιστοιχούσα την νεοελληνική φτώχεια με την καραμανλική περίοδο, ήτοι την Οκταετηρίδα.
Μόνον τον Πιουριφόι έπρεπε να βάζω στον λογαριασμό.
Επίσης να κλαύσω ως «Πετεφρής ο οικουρών» για τις «Νέες Αργινούσες», ένα σίριαλ νοσταλγίας, που θα κόψει κώλους στην επόμενη σεζόν. Η χώρα που έβγαλε τον σκασμό τότε που ο Σαμαράς άνοιγε τις πόρτες της χώρας, δίνοντας στους γκραίκους την άδεια να λένε στο αλβανό (κι όχι «στον Αλβανό») «βγές από τα θάμνα κι έλα να σε εκπολιτίσω», τον ίδιο γκραίκο που μέσα σε δέκα χρόνια απορρόφησε ένα εκατομμύριο «ξένους, ομογενείς, κορόιδα, και άλλες ειδικότητες» για να του στήσουν ολυμπιακά έργα και δημόσια κτήρια με μπορντοκεραμιδί κοντράστ λεπτομέρεια, ωσάν ένα γιγαντιαίο «rock me babe» κι όλα αυτά για να αποκτήσει ηγεσία μια καταμπερδεμένη σαλονικιά δεξιά παράταξη δειλών κοτζαμπάσηδων, η ίδια χώρα οργανώνει επίταξη και δεν θέλει πολλή κουβέντα, είτε επειδή το παραχέσαμε με τα αρχαία μας, είτε επειδή έτσι κι αλλοιώς κι αλλοιώτικα και πασαλιμανιώτικα.
Τον δρόμο της μετανάστευσης τον ψάχνουμε στον τελβέ μιας καφετζούς. Δεν καταλαβαίνω από που αγοράζουν μυαλό τα εθνικά μας σαΐνια. Κανονικά, κανένας πρόσφυγας, γνήσιος, πλαστός, άθρησκος ή ποσαδιστής δεν έπρεπε να κατοικήσει πάρεξ στα μέρη που είναι έτοιμα να τον υποδεχτούν.
Ξέρω τόπους με φως νερό τηλέφωνο και ωραία θέα, με κάμπους, βουνά και ραχούλες που θα χωρούσαν και ένα εκατομμύριο «ξένους» και δεν θα τους ιδεί ποτέ στη ζωή του κανένας «εντόπιος» όσο κι αν ψάχνει, αλλά αρνούμαι να ξεράσω την λύση- είναι μεγάλη η σιχασιά που διατρέχει το δέρμα μου.
Δέκα χρόνια βαρβάτη Κρίση, κανένας στα κάγκελα, όλοι γλυκερά αθώοι. Και δεν υπάρχουν Αργινούσες και το Αιγαίον ανθούν νεκροίς. Στην σπηλιά του Κύκλωπα είμεθα και ο Πολύφημος επικαλείται τον ντάντι να μας καταραστεί.
Αἴ! τῶν θνητῶν ᾑ ἐλπίδες
ὡς ἐλαφρὰ διαλύονται
ὄνειρα βρέφους· χάνονται
ὡς λεπτὸν βόλι εἰς ἄπειρον
βάθος πελάγου.
