Σύγκρουση ή ρουτίνα;
03-09-2020

Μ΄αρέσει που κομποδένουν οι «προοδευτικοί» την νίκη του γερο-Μπάιντεν στις εκλογές του Νοεμβρίου. Δε λένε να βάλουν μυαλό μετά την άνετη επικράτηση της οικογένειας Μπους, εννοώ πατέρα και γιό, αλλά και αγνοούν τον τρόπο που ελίσσεται ο γερο-Τραμπ.

Από τότε που γεννήθηκα μετράω ήττες, όχι Δημοκρατικών και Ρεμπουπλικάνων, αλλά τον θρίαμβο της πίσω και πέρα από τα Απαλλάχια όρη «δυναμικής» Αμερικής, της χειραφέτησης των εγχρώμων, τις διαφυλικές παρεμβάσεις, την απίστευση ανισομέρεια του συστήματος των Πολιτειών, τον υφέρποντα ρατσισμό του Δημοκρατικού Νότου, όπου διασώθηκε και, γενικά, την μορφή του «πολίτη» που διαφέρει από τον Ευρωπαίο ομόλογό του όσο η Κίνα από το Λιχτεστάιν.

Στην Αμερική δεν έχω πάει, εκτός λίγες μέρες σε ένα συνέδριο. Ο λίγος χρόνος εντούτοις, ήταν υπεραρκετός για να εντοπίσω πως ο ευρωπαϊκός τρόπος ζωής, αν εντέλει υπάρχει, αφορά ένα ελάχιστο μέρος των πόλεων και του πληθυσμού. Μερικά ζητήματα που ενοχλούν αιώνες τον ευρωπαίο είναι λυμένα από χέρι, ενώ άλλα θέματα που θεωρούμε αυτονόητα εντεύθεν του Ατλαντικού, δεν έχουν περάσει καν από το μυαλό τους.

Αλλά στην πολιτική σκέψη, διαφέρουμε. Και εκεί βρίσκονται, λυτές και επιθετικές, οι ηγετικές φιλοδοξίες του Τραμπ. Στην Ευρώπη, αν ένας πολιτικός άφηνε το στόμα του να λαλήσει όπως κάνει ο μυριάκις πτωχεύσας εργολάβος, δεν θα έθετε υποψηφιότητα μήτε στην επιτροπή της πολυκατοικίας που διαμένει.

Και μόνο που ξεσπάει ορμητικά η αντίδραση κατά της καταπίεσης των μαύρων, ολόκληρα ζώντα πτώματα της αμερικάνικης νεκροφάνειας εγείρονται εκ του τάφου. Η λέξη liberal συχνά μεταφράζεται «πλούσιος αναιδής ανακατωσούρης» που θυσιάζει τα όσια του αμερικανίζειν.

Δεν κάνω τον προφήτη, ξέρω πως σε πολλά επί μέρους προηγείται ο Μπάιντεν, αλλά κάθε φορά που ένας γιατρός «θίγει» την υγεία του Τραμπ, βεβαιώνοντας πως «ουδέποτε ο άνθρωπος έπαθε εγκεφαλικό» να το πιστέψετε πως οι ψεκασμένοι θα σκορπάν την εντύπωση πως βρίσκονται εν δικαίω.