Επαίτες ενός χαδιού στο μάγουλο από τον Μακρόν, ενός πατ πατ στον ώμο από τον ΗΗΠάιατ, ενός τσιμπήματος στο μάγουλο αλα Βαρδινογιάννη στην Περιστέρα από τους «συμμάχους». Να δείχνουν ευαρέσκεια αλλά να ενοχλείσαι από το τσίμπι-τσίμπι. Και ένα μακρυνάρι, σίγουρα σε κάποιο πλάγιο ήχο, όπου οι οργανωτές του Στρατού των Νεοτούρκων, οι εμπνευστές του σιδηροδρόμου Βερολίνου-Βαγδάτης και τα αφεντικά της εταιρείας «Διαλυτήρια Βαλκανίων ο Μέρτεν», όλοι αυτοί μπαίνουν υπό τον ως άνω τίτλο, που δεν είναι δικός μου, αλλά εθάς ιαχή του συναδέλφου εν φαιησμπουκίοις Panos Zervas.
Βγαίνουν τα αλάνια και εκθέτουν επιχειρήματα, και ο έρμος ο Δένδιας κωλύεται να σιχτιρίσει, διότι λεφτά από τους Γερμάνοι παίρνομε και σε Γερμάνοι χρωστάμε. Και τι λέγουν; Πως οι Γερμάνοι δεν κρεμιούνται από τις μοκάρες των Τουρκώνε, διότι άλλα κράτη του ταΐζουν περισσότερο και σιγά τα πενηντάρια που παίρνουνε για εξοπλισμούς. Όσο για τους φίλους σας τους Γάλλους θα πάει η δική μας στην Τουλόν, όπου και ο ναύσταθμος με τα ανατιναγμένα και θα ρίξει μια ξήγα στον Μάκρωνα, που ένας πρόγονός του εξοντώθηκε επί αυτοκρατόρων. Διότι την Τουρκία την εθέλουμε για το ΝΑΤΟ και τέρμα.
Και δεν συλλογίστηκαν, γκανγκαβάνηδες γαρ, παίζοντας τα δάχτυλα στο φιλιατρό, εάν η Ελλάς δεν είχε ξεπετσωθεί στον όλεθρο και στην εξαπάτηση και η Σούδα ήτονε σοβιετική, πόσες βόμβες θα έτρωγε όταν τα Βαλκάνια ήταν αφοσιωμένα στους εμφυλίους των; Κι αν η Ελλάς ΔΕΝ έμπαινε στο ΝΑΤΟ, τι νόημα παραπάνω από μία τρέμουσα Περσία αλα Παχλεβή θα ήταν η Οθωμανία στον επίφοβο μεταπόλεμο; Εάν το ΝΑΤΟ σταμάταγε στη Ιταλία, θα υπήρχε «τρίτος δρόμος» για τον Τίτο και την Ρουμανία και για κινεζόφιλη Αλβανία;
Για να γίνω πιο κατανοητός, οι Τούρκοι χαλάνε τον κόσμο επινοώντας ένα φαντασιοκόπημα που το βάφτισαν «γαλάζια πατρίδα». Αλλά τέτοιο φρούτο, και μάλιστα παλαιότερο, έχουμε εμείς και το λέμε εξαπανέκαθεν «κόκκινη μηλιά». Αν λοιπόν οι γείτονες σκοπεύουν να μας καθίσουν στην τράπεζα των διαπραγματεύσεων, να αρνηθούμε τον κιουνεφέ, να βγάλουμε γλυκό καρυδάκι, και σε κάθε απαίτησή τους, να αντιτάσσουμε μια δικιά μας, διότι ναι μεν έχουνε αυτοί τον Νεστραδίν, αλλα εμείς καυχώμεθα για τον Αίσωπο. Σε κάθε «δίκαιο αίτημά» τους, εμείς έχουμε τουλάχιστον τέσσερα, ακόμη πιο δίκαια. Και όλα με βιβλιογραφική τεκμηρίωση. Παζάρι θέλουτε; μέσα. Αυτοί τα 222 βραχόνησα, εμείς την ανατολική Θράκη. Αυτοί ΑΟΖ μεταξύ Ναυκράτιδος και Ρηνοκούλουρων, εμείς την Προποντίδα που εκολύμβα η εικών Παναγίας της Μηχανιώτισσας. Αν είναι να το ρίξωμεν στην Παλαβήν, δεν υπάρχει λόγος να υστερήσωμεν. Και άν απειλήσουν, λόγω Σουλεϊμάν Κανονού, την Βιέννην, έχουμε κάτι χωράφια προικώα της Ρωξάνης μας στην Σαμαρκάνδη και στην Άορνον Πέτραν. Εκτός κι αν μας επιτραπεί να εγκαταστήσουμε «κομβολαντ» στο Γόρδιο, στην καρδιά της Μικρασίας. Θα τα βρούμε όλα, εγκαρδίως. Αγάλι αγάλι. Καζάν καζάν. Προβλεπόμενη προθεσμία διαπραγματεύσεων: τρεις αιώνες. Έως τότε, άκρα του τάφου σιωπή.
Μόνο σε ένα σημείο επιμένω. Στον αντιπρόσωπο που θα στείλουμε, παρακαλώ να έχει το στριγγό, κακιασμένο στύλ του εκπροσώπου ενός φιλοζωικού συλλόγου, όταν μιλάει για παστούρωμα, μαστούρωμα, γιαούρτωμα και άλλα φρικαλέα, έχοντας αλμπενί Αρτέμη Μάτσα. Από τα παράθυρα θα διαρρέουν έντρομα τα τουρκάκια.
