“Πλήρης ημερών”…
24-01-2018

«Έφυγε πλήρης ημερών.»

Σημαίνει κάτι;

Ασφαλώς. Μαρτυρεί την ηλικία. Το πόσο ξεπέρασε το προσδόκιμο.

Γνωστός δημοσιογράφος με εξαιρετικό χιούμορ, εν ζωή ευτυχώς, έλεγε πως πάνω απ’ το προσδόκιμο «κλέβει» κανείς τον μέσο όρο. Παλιός δικηγόρος το αναδιατύπωνε: «ζω ήδη τρία χρόνια δωρεάν».

«Λέει» η ηλικία της αποχώρησης. Η λογική μετριάζει τον πόνο.

Και δεν λέει. Ο πόνος υπάρχει. Ο φίλος χάνεται. Μα, ήταν όντως φίλος, κοντά σαράντα χρόνια μεγαλύτερος– ή μήπως ήταν φίλος των γονιών σου, που η απώλειά του σε πληγώνει επειδή χάνεται το παρελθόν (σου)– κι επειδή κι εσύ πλησιάζεις, αν δεν διανύεις ήδη, την «τρίτη ηλικία»;

Και όμως ήταν φίλος. Δικός σου. Απ’ αυτούς τους σπουδαίους ανθρώπους που προσαρμόζονται στον χρόνο, ακόμη κι αν σε μερικά πράγματα μένουν «αγύριστα κεφάλια» – απ’ αυτούς τους λίγους που γίνονται φίλοι του γιου των φίλων τους.

Όταν φεύγουν, νιώθεις ότι σε πλούτιζαν με την παρουσία τους – και ξέρεις ότι θα σε πλουτίζει η ανάμνησή τους.

Καταλαβαίνεις ότι όσο «πλήρεις ημερών» και αν ήταν, οι μέρες τους δεν ήταν αρκετές για τους δικούς τους. Και ομνύεις ότι στο εξής δεν θα αναβάλλεις ένα τηλεφώνημα, μια συνάντηση, μια επαφή θεωρώντας πως θα είναι κι αύριο εφικτά.

Ομνύεις – αλλά ξέρεις πως θα πατήσεις τον όρκο. Μέχρι την επόμενη φορά που θα μετανιώσεις.