Ο περίπατος της έμπενευσης
12-09-2020

Είχε θυμώσει γιατί δεν νύχτωνε γρήγορα τα καλοκαίρια και έπρεπε να περιμένει τον ήλιο να κρυφτεί υπομονετικά. Δεν ήταν μια ιστορία αγάπης ήταν μια πραγματική κίνηση επιβίωσης οι ήσυχοι περίπατοι στην καλοκαιρινή νύχτα, όταν όλα ήταν ξύπνια εκτός απ’ τους περισσότερους ανθρώπους.

Ξυπόλητη απέφευγε τις ασφάλτους και προτιμούσε το χώμα το οποίο γινόταν δροσερό απ’ το γαλάζιο φως της νύχτας, καθόλου ποιητικό, ήταν ξεκάθαρα και ωμά ένα απολύτως μπλε γαλάζιο φως δηλαδή που ένιωθε ότι προερχόταν από την σελήνη.
“Το φως μου είναι εξωγήινο απόψε σ’ αυτή την βόλτα, με τα μαλλιά μου λυμένα σαν τα προβλήματα μου απλωτά χωρίς κανένα κόπο χτενίσματος. Τα βήματα μου είναι πιο εύκολα τώρα. Είμαι το αιώνιο κορίτσι που βασίλεψε από τα βασανιστήρια και τις προσπάθειες της ταπείνωσης. Προχωρώ”.
Περαστική σαν την ομορφιά, μπορούσες να την δεις απ’ το παράθυρο αν ήσουν τυχερός χωρίς να ξέρεις αν βαδίζει ακριβώς ή αν αιωρείται ελάχιστα εκατοστά από το έδαφος. Είναι το πλάσμα της νυχτερινής δροσιάς. Τα μαλλιά της έχουν ίχνη από στάχυ και η άκρη των χειλιών της ένα μικρό λεκέ από φρέσκο σύκο. Η βάδιση.
– Ποια είσαι πες μου τ όνομα σου.
– Είμαι αυτή που σου έφυγε.
– Δεν σε γνωρίζω, δεν σ’ έχω ξαναδει.
– Είμαι ότι έχασες από παιδί. Ξεκίνησες στην αγκάλη μου, τότε ήμουν η πιο δυνατή γυναίκα του κόσμου ενώ τώρα είμαι ένα χλωμό κορίτσι που περπατά τα καλοκαιρινά βράδια για την στοργή αυτού του φωτός. Κάθε καλοκαίρι φθίνω και περισσότερο και ίσως κάποτε δεν θα μπορείς να με βλέπεις καν που περπατώ και που σου φεύγω.
– Ησυχάζω με την απουσία σου, ηρεμώ.
– Όταν θα σταματήσεις να με βλέπεις πια να φεύγω θα ηρεμήσεις τόσο πολύ που θα μπερδεύεις την ζωή με τον ύπνο. Μόνο εσύ μπορείς να μου δώσεις δύναμη και αναπνοή, σθένος και διάθεση για να σε προστατεύω στους κόσμους μου.
– Η καρδιά μου έχει μολυνθεί με ψεύδη και λίπος. Τα χέρια έμαθαν να σκάβουν, λιγότερο να χαιδεύουν και το μυαλό έμεινε ακίνητο σαν πέτρα με μεγαλύτερο προσόν του την αντοχή.
– Μη με ξεχάσεις.
– Μη με αφήσεις.