Το έγκλημα να «διορθώνεται» με ρητίνες ο γλυπτός διάκοσμος στις πύλες γοτθικών ναών, ευτυχώς έπαυσε να εφαρμόζεται καθώς έπαψαν οι αποτρόπαιες εφαρμογές τους με καταλύτη. Οι ρητίνες επέστρεψαν στις «πλαστικές» βάρκες.
Η lego τοιχοποιία της ολοκλήρωσης της «αναστήλωσης» του Αγίου Δημητρίου Θεσσαλονίκης, σχολιάστηκε άπαξ πλην ευγενώς από ανταγωνιστή καριέρας.
Ως σπουδαστές, ακούγαμε φρίττοντες κάτι γενικότητες για παρεμβάσεις Μπαλάνου τινός και σιδηρές ράβδους στο σώμα του Παρθενώνα.
Το «δώρο» της αναστήλωσης της στοάς του Αττάλου από τους φιλέλληνες Αμερικανούς, ήταν δώρημα μιας καμπάτικης αίσθησης άνευ λόγου προμενάδας.
Κι απόμεινε, ως σκιάχτρο και φόβητρο, η τάση να καρφώνεται μια κολώνα πεσμένη καταής, όρθια, όπου η φωτογραφία του «αρχαίου» δεν «έδειχνε». Και ποιος επώλει τι στον Έβανς, ο Θεός και η ψυχή του.
Ο Λαοκόων δεν σείει πλέον θεατράλε τα χέρια του, αλλά πνίγει τους όφεις χαμηλότερα.
Τα λάθη και οι παρερμηνείες, έγιναν αυτοάνοσα αμπλακήματα. Ενώ οι σκέτες δημοσιεύσεις, όπως εκείνη η θεωρία περί μη υπάρξεως παιδιών-πυγμάχων σε μια τοιχογραφία, με τις ευφάνταστες συμπληρώσεις της, έσβησαν θαμμένες κι ανεπίγνωστες, σαν τα σκατά της γάτας.
Και έως σήμερα, παρά τις αιτιάσεις, κουτσά-στραβά, τα μνημεία μας, όσα και οία, δεν αγγίχτηκαν από ανίδρωτους λατόμους, ανκαι οι υποθέσεις εργασίας έτρεχαν νεράκι, πράγμα νόμιμο, όσο δεν έπεφτε μυστρί και τσιμέντο.
Βαθεία υπερηφάνεια μας κάλυπτε, ενόσω η λεγόμενη επιτροπή Ακρόπολης ενέσκηπτε με λεπτολογία και θαυμασμό, στην έρευνα πάσης περιπέτειας του μνημειακού χώρου.
Στο βάθος του παρελθόντος βέβαια, ολίγοι ήταν σε θέση να ανιχνεύσουν γεροντική κραιπάλη και εγκεφαλικό φευγιό σε επιστήμονες που κατά κανόνα διέπρεπαν υλοποιώντας τα οράματα ικανών δασκάλων. Μόνο που όταν οι δάσκαλοι γονάτιζαν από τον θάνατο, οι μαθητές έπρεπε να στήσουν την δική τους αναπλήρωση.
Φεύγοντας ο Δάσκαλος, ο μαθητής συχνά καταλάβαινε πως ήταν στέρφα γίδα. Και ενίοτε ξεσάλωνε με θεωρίες που είχαν θέση σε μια ανακοίνωση, αλλά δεν χωρούσε τυφλή υπακοή των υπηρεσιών, των θαυμαστών και των χορηγών στο μονοπάτι της εφαρμογής.
Δεν ήταν η μόνη δισιπλίνα που ξεχείλωνε. Κάποιοι θα θυμούνται τον γέρο ιατροδικαστή που τον καλούσαν πονεμένες οικογένειες θανόντων κι εκείνος έκρινε πως οι θάνατοί τους ήταν καθαρές δολοφονίες. Χρόνια κράτησε αυτό το χούι.
Χτες μόλις διάβασα πως εδώ και μήνες, χέρι στην Ακρόπολη των Αθηνών έχει βάλει εκ μεταγραφής, αρχιτέκτονας που μας ζάλισε τον έρωτα πριν χρόνια, υποστηρίζοντας με τολμηρές πλην αναπόδεικτες ακόμη θεωρίες το «μυστικό» του εν Καστά μνημείου. Που η τοπική πολιτική ηγεσία φρόντισε να προτείνει για μνημείο Ουνέσκο, αγνοώντας τι δουλειά χρειάζεται η τεκμηρίωσή του, και πως ακόμη και η Κνωσσός δεν εντάχθηκε στον ποθητό κατάλογο.
Γενικά, δεν είναι ντροπή να γερνάς με λάθος πείσμα. Αρκεί να σε έχουν καταστήσει ουδετερόφιλο και αβλαβή. Ακόμη εντυπωσιάζομαι με την περίπτωση του ακαδημαϊκού Αντωνίου Κεραμοπούλου, της θεωρίας πως το «Βλάχος» είναι εξέλιξη του «Φελάχος» που ξεμπρόστιαζε τους αντιρρησίες, ονομάζοντάς τους «λογοτέχνες».
Ασφαλώς και δεν επιχειρώ δίκη προθέσεων ― ως επαγγελματίας ένοχος, δεν έχω καμία δουλειά με την δικαιοσύνη. Αλλά ας μειωθούν οι υπαλληλικές νότες τέως διαλαμψάντων υπαλλήλων του Υπουργείου και φυτευτοί ομολογητές του.
Το νέο μπρούτο καθεστώς την κυβέρνησης, που μοιάζει φοβερά με την εποχή 1958-1961, αδικεί την υπάρχουσα πόλωση και δεν έχει σχέση με «αρχές προερχόμενες από την Κουμουνδούρου». Η Κυβέρνηση και ο εξ αυτής Περονισμός δε φείδονται κεφαλαίων και συρρικνωμένων κεφαλών των αντιπάλων τους.
Επομένως, ο Παρθενών και περιφέρεια, απέκτησε τον Σμαραγδή του. Αυτόν που απολαμβάνει τον Θεoτοκόπουλο και τον Βαρβάκη σε «διεθνείς» παραγωγές, αφού επί πολλά χρόνια, μυκτηρίζαμε τις ταινίες «φουστανέλας», κολλητά με τις «ταινίες Τζέημς Πάρις» και κάτι Γουέστερν τύπου Κιλελέρ. Και καλούς ηθοποιούς (ή μήπως όχι;) να απαγγέλουν Μαντώ Μαυρογένους και άλλους φέροντας ένα υπερύψηλο «Παπαφλέσειο» πεπέλο, γεμάτoι θυμό.
Κι όταν η Ελληνική Πολιτεία προσέφερε μέγα μουσείο κάτω της Ακρόπολης, το να διατηρείτε την γκουμούτσα που λέγεται «μουσείο Ακροπόλεως» επί του Βράχου, πρέπει να στερήσετε τον εαυτό σας από την ασθένεια της μοναχοφαγιάς. Και πιθανόν μία οδός απέναντι, ενδεχομένως να έχει το όνομα ΕΝΟΣ και ΜΟΝΟΥ εμπνευσμένου επιστήμονα. Αλλιώς, τι τριάντα, τι σαράντα, τι πενήντα…
Υστερόγραφο: Μαθαίνω πως η σημαία στην Ακρόπολη, ανήμερα της Επετείου, θα υψωθεί ενώ ο εθνικός ύμνος θα ψαλλεί από γνωστή σοπράνο. Σα να είμαι παρών στις ετοιμασίες, ήδη από τον προηγούμενο μήνα, όπου μερικοί επίσημοι θα τσιρίξουν: «τι ‘ναι τούτο! Η σημαία μας πάνω στα γαρμπίλια; Δεκγκζέρω τι λένε οι οχτροί της Πατρίδας, φτιάξε ένα παχύ, ορεκτικό δάπεδο και σε καλύπτω».
