Δεν είναι ζήτημα κυβέρνησης και αντιπολιτεύσεων, αλλά νομίζω συμφωνούμε πως μια άνισης τελεολογίας κυβέρνηση, που δείχνει έστω υποκριτικό σεβασμό στον προγραμματισμό, όπως η μητσοτακίζουσα, ή «σαν μια ξένη φορτική», έχει ανάγκη προκειμένου να την θυμόμαστε ωσάν ονείρωξη κακιάς πεθεράς, από μιαν αντιπολίτευση φίνα, πανέξυπνη, που «κολλάει» σε κάθε ζήτημα ωσάν φλύκταινα χταποδιού και όποτε διαγνώσει μηχανιστικά λειτουργική αντίδραση, όπως το σέρτικο «ξεστοκάρισμα», γίνεται το ίδιο εχθρική προς τον λαλήσαντα όπως και προς τον πρωθυπουργεμένο.
Παρακολουθώντας από τις όποιες ειδήσεις πως τσακώσανε τον κύριο Φουρθιώτη να πλάθει όχι κουλουράκια, αλλά συμπαιγνία με δύο επαγγελματίες του εκτελεστικού τομέα, με δείκτη αληθείας την χρήση ενός ταυτοποιημένου καλάσνικοφ, σκέφτηκα την νύχτα ένα ζήτημα που θέλει διερεύνηση και είναι πράγματι ξεστοκαρισμένο. Ποιο ζήτημα;
Αλήθεια, είναι πρωτοφανές να προσλαμβάνονται άνθρωποι της πιάτσας προκειμένου να δώσουν στις διωκτικές αρχές την αίσθηση της δράσης «παρανόμων στοιχείων;».
Κοντολογής, μόνον ο Φουρθιώτης σκέφτηκε να προσποιηθεί τον διωκόμενο και τον απειλούμενο, προκειμένου να κερδίσει κάτι, στην περίπτωσή του να αλλάξει γνώμη το κράτος και να του παρέχει αστυνομική προστασία;
Δεν υπήρξα αστυνομικός ρεπόρτερ, μήτε πρόκειται. Αλλά από το στοκ της προσωπικής καχυποψίας, σκέφτηκα πως η υπόθεση Φουρθιώτη, που αγγίζει στοιχεία από τον «Ηλία του 16ου» («δε με ξέρεις δε σε ξέρω, υποφέρεις κι υποφέρω») έως τις αμέτρητες συμπαιγνίες για τον έλεγχο μαγαζιών, το τρύπημα ΑΤΜ, των ανθρώπων της νύχτας και τους Έλιοτ Νες των αρχαγγέλων της καταστολής, για μένα βοά πως δεν έγινε κάτι πρωτοφανές, πως υπάρχουν συνδέσεις φυλακισμένων, συμμοριών, «καθαρών» μπερδεψομπούτηδων και τύπων της πιάτσας που παίζουν σε πολλά ταμπλώ, με «καθαρούς» πολίτες που «σπρώχνουν» προς την μία ή την άλλη κατεύθυνση τις υποθέσεις τους για ίδιο συμφέρον.
Ας κάνω μια υπόθεση εργασίας, όχι ως ερευνητής του FBI, αλλά ως συγγραφέας που πάντα ξεστοκάρει από τις αναμνήσεις του, something stupid που μπορεί και να αληθεύει.
Πόσα γαζώματα σφαιρών σε τοίχους πρεσβειών και κατοικίες πολιτών, έπαιρναν πτυχίο «τρομοκρατικής οργάνωσης»;
Πόσα τηλεφωνήματα και κώδικες φυλακισμένων αφορούσαν το πληρωμένο έγκλημα;
Γιατί ο Γιαγκούλας και οι λήσταρχοι του τόπου πέρασαν όλοι φάση παραγνωρισμένης ιδιοφυίας;
Πόσο μπλεγμένοι σε αυτά είναι διάφοροι μετερχόμενοι το λειτούργημα του δημοσιογράφου και άλλοι, ανεπιλήπτων επαγγελμάτων, οργανώνουν «σκοτεινές απειλές της σφαίρας» καταχωρημένες πάντα στο κοινό ποινικό τσαΐρι;
Τεχνικό ερώτημα: ένας ιατροδικαστής, είναι σε θέση ερευνώντας μια τρέχουσα δολοφονία ή τραυματισμό εντός των πλαισίων ενός εγκλήματος, να συσχετίσουν κάποια συμπαιγνία εντολής δολοφονίας που δεν σχετίζεται με την παραβατικότητα συμμοριών, αλλά με μια καλά μασκαρεμένη επιχείρηση σε ένα λιβάδι με δήθεν αθώους;
Μην εξάπτεσθε. Συγγραφικά και όχι αστυνομικής υφής είναι αυτά τα ερωτήματα.
Απλώς σκέφτηκα πως πολλά τεμάχια του οργανωμένου εγκλήματος και άλλα, τρομοκρατικά, μπορεί κάλλιστα να αφορούν άλλον τύπο, εντός των πλαισίων της Καμόρα.
Και η φρικτή αγωνία των (συγγραφικών) συλλογισμών μου, οφείλεται στην υποψία μήπως η δολοφονία Καραϊβάζ και άλλων ανθρώπων, είναι προϊόν της μισθοφορικής αντίληψης συγκεκριμένης φάρας ανθρώπων που επαγγέλονται τον κακοποιό αλλά τηρούν την αγάπη στη μανούλα τους και τις μπλαζέ συνήθειες του Έλληνα Βαλκανίου.
