To «Νέα Μακεδονία» που φαίνεται πως θα προτείνει ο Νίμιτς ως παυσίλυπο της πολύ γνωστής «διαφοράς περί το όνομα», είναι εξαιρετικά διδακτική κατάληξη. Και μια επιπλέον απόδειξη πως ο ιστορισμός, ως εργαλείο συνεννόησης και συνδιαλλαγής, είναι τελείως σκάρτη υπόθεση.

Δεν μπαίνω σε κριτική και σε επιχειρήματα. Είναι μάταιο. Να θυμίσω απλώς ότι τα «Νέα Ρώμη», «Νέα Ιερουσαλήμ» και λοιπά, δεν ευδοκίμησαν. Μήτε τα πολυάριθμα «Νέα Χαλκηδόνα», «Νέο Πετρίτσι» και τα παρόμοια που θέλησαν οι πρόσφυγες στην μετεγκατάστασή τους. Εξάλλου, αφορούν πόλεις, όχι κράτη. Το «νέο» κράτος, προϋποθέτει την ύπαρξη ενός «παλαιού». Ακόμη και σήμερα, μερικές γενιές μιλάνε για «παλιά Ελλάδα», αλλά μόνον για «Νέες χώρες» σε εκκλησιαστική ορολογία. Εάν τα δημοψηφίσματα αποδείξουν ότι υπάρχει ανοχή στο να λέγεται η δική μας ορολογία «παλιά Μακεδονία» ντεφ να γίνει.

Αλλά δεν πρόκειται. Δύο θα είναι οι άμεσες συνέπειες: και τα δύο μέρη θα παραμείνουν ανικανοποίητα και στην Ελλάδα, θα γιγαντωθεί  ο εθνικισμός. Μπορεί να βολεύει μερικούς κυβερνώντες σήμερα, ώστε να έχουν σε δυο χρονάκια απέναντί τους, ως διεκδικητές της εξουσίας, ακροδεξιούς, αλλά έως εκεί.

Επιμένω πως αυτά, δεν λύνονται με την μητριά Ιστορία, αλλά με τον πανούργο μεταπράτη Ερμή. Τον κερδώο. Τα ονόματα έχουν δικαιώματα, εμπορικά δικαιώματα. Εδώ μια φέτα και την χάνουμε κάθε τόσο από αμέλεια ή μαλακίες, στην Μακεδονία θα κολλήσουμε;

Ό,τι δεν είναι αλβανέζικο στην γείτονα, και παρά τις βλάχικες άκριες του, είναι βουλγάρικο. Και η Αμερική επείγεται να χώσει στο ΝΑΤΟ και ίσως στην Ευρωπαϊκή επιρροή, όλα τα Βαλκάνια.

Για να το περιορίσουμε στα Βαλκάνια, εδώ είσαι ό,τι δηλώσεις και οι μεταστροφές επιτρέπονται. Αν δεν βρεθεί μια χρυσή τομή, όπου το αμοιβαίο συμφέρον να γίνεται οφθαλμοφανές, έρχεται η πολιτικη επιστήμη και τα περδικλώνει όλα. Διότι είναι ανήκουστο να ζητάς την πηγή των δακρύων μιας κοινωνίας. Συνήθως ο άνθρωπος επινοεί την πειθώ που θα τον πείσει.

Τα υπόλοιπα, είναι θάνατος και τρέλα. Και  μόνον η σύσταση του Αλέφαντου έχει κάποια ισχύ: Παίξτε μπαλίτσα. Κορόιδα.