Μονο για Χοντρές ειδικής κατηγορίας
21-08-2018

Ξέρεις τι μου έχουν πει; Ότι ο κόσμος έχει τόσα προβλήματα και εγώ ασχολούμαι με μαλακ_ες. Ότι είναι μια  εκδοχή ναρκισσισμού που ασχολούμαι μόνο με το σώμα μου. Ότι υπάρχουν οικονομικά προβλήματα, ανεργία, προβλήματα υγείας, οι πληγέντες από τις πρόσφατες πυρκαγιές, τόσα και άλλα τόσα προβλήματα και εγώ τι γράφω; Χαζομάρες για χοντρές.

Σήμερα, λοιπόν, λέω να κάνω μια ανάλυση της κρίσης στην Ελλάδα μιας τόσοι ειδικοί που γράφουν αυτά τα χρόνια δεν μας έδωσαν να καταλάβουμε πολλά, μισό να στο εξηγήσω εγώ.

Έχω ξυπνήσει η χοντρή από τις 6.30, έχω έρθει από τις 7 στο γραφείο, έχει πάει 11.30 και είμαι με 5 καφέδες και 3 παυσίπονα από την πίεση και το άγχος ώσπου έρχεται η άλλη 12 παρά, λαμπερή και ξεκούραστη, λέει ένα «γειααααααα» και σπάω.

«Θέλω να κάνω μια κόρη και να της λέω όλη της την ζωή να γίνει πουτάν_, να καταλάβει τι έχει στο βρακί της, να μάθει να ανοίγει τα πόδια της εκεί που πρέπει και ούτε τα μαλλιά της να ασπρίσουν, ούτε τα μούτρα να κατσιάσουν ούτε ο κώλος της να γίνει σαν τον δικό μου.» Κόντεψε να κλείσει η φωνή μου, ούρλιαζα με ανοιχτή πόρτα. (εντελώς σεξιστικό και άδικο και ανοίγει η κουβέντα στα γυναικεία θέματα αλλά όχι ακόμα, όταν το αποφασίσω)

Έχει σχέση το πάχος με την ώρα προσέλευσης; Πώς δεν έχει; Όλα έχουν. Στο δημοτικό ήμουν όταν γυρνούσα βράδυ από το φροντιστήριο Αγγλικών με παρέα. Ένα βράδυ γύρισα και έδωσα τα ρέστα από τα δίδακτρα στον μπαμπά μου, ο οποίος μόλις διαπίστωσε ότι είχαν κάνει λάθος και μου είχαν δώσει 100 δραχμές παραπάνω μου είπε «αφού δεν το πρόσεξες εκείνη την στιγμή να τους δώσεις τα λεφτά τους πίσω, τρέχα τώρα να τα δώσεις». Και τι δεν είπα, ότι νύχτωσε, ότι έχει κρύο, ότι θα πάω μεθαύριο που έχω μάθημα. «Όχι, θα πας τώρα». Έκλαιγα σε όλη την διαδρομή τρέμοντας από τον φόβο και όταν έφτασα στο φροντιστήριο και τους πέτυχα στο κλείσιμο, οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να το χωνέψουν.

Ευτυχώς γίναμε σωστοί άνθρωποι, ε; Μάθαμε να δουλεύουμε για δύο, να παράγουμε για δύο, να σκεφτόμαστε για δύο, να τρώμε για δύο και η ζωή να μας προσπερνάει λες και δεν είμαστε ούτε ένας, λες και δεν υπάρχουμε. Παράδειγμα φέρνω αλλά κατάλαβες εσύ τι θέλω να πω, όχι εσύ δεν κατάλαβες τίποτα και απορώ γιατί το διαβάζεις δηλαδή, η άλλη η χοντρή όμως ξέρει.

Δεν γράφω για όλους, ούτε καν για όλες τις χοντρές, για σένα και για μένα γράφω. Για σένα που έχεις πλαντάξει από το κλάμα από τον χλευασμό και την απόρριψη για να σου πω ότι το ξέρω, και εγώ το ίδιο. Αν μπορούσα να λύσω έστω ένα πρόβλημα, όχι παραπάνω, αν πίστευα ότι μπορώ για παράδειγμα να πείσω τον κόσμο να μην ξανά ψηφίσει Χρυσή Αυγή, θα έγραφα γι’ αυτό, αλλά δυστυχώς δεν πιστεύω να καταφέρω τίποτα τέτοιο. Αν όμως μπορώ να σε ανακουφίσω έστω για λίγο, εσένα που με καταλαβαίνεις, που ξέρεις για ποιο πράγμα μιλάω, είναι μεγάλο κατόρθωμα για μένα. Και να σου πω ότι εγώ δεν κλαίω πια και είναι ωραία έτσι, μπορείς και εσύ να προσπαθήσεις. Και ας λένε ότι είμαι χαζή, έχω ακούσει και χειρότερα τόσα χρόνια χαχα!