Με ένα τραγούδι
04-06-2018

Το τραγούδι πήρε στο λαιμό του τον Κλεό και τον έβαλε σαν καταχραστή στη φυλακή.  Αφού προίκισε τρεις αδελφές, αφού κατάπιε του κόσμου τις προσβολές και τις ταπεινώσεις, αφού πέρασαν μιζέρικα τα νιάτα του τα έρμα, από ‘να τραγουδάκι έμαθε πως ο μήνας έχει εννιά κάθε μέρα, κάθε μέρα έρχεται το πλήρωμα του χρόνου και μας ζητά να ζήσουμε το εδώ και τώρα, γιατί τελοσπάντων μια ζωή την έχουμε και είναι αμάρτημα να την σκορπίσουμε σε ένα δυάρι με τιβί. Αυτό το ίδιο τραγουδάκι ήταν όμως που τον συντρόφευε και στις μοναξιές της φυλακής, στις ατελείωτες ώρες που το στίγμα του καταχραστή τον ανάγκαζε να μετράει μακριά από τον κόσμο.

Τραγούδι ήταν και ό, τι μπόρεσε να περισώσει η Αργυρώ από της Σμύρνης το γιαγκίνι. Μόνο αυτό έμεινε να φέρει στα μπογαλάκια της, προίκα 20χρονης κοπέλας της παντρειάς, ούτε μεταξωτά, ούτε δαντέλες, μόνο λόγια κεντημένα στο χέρι με αίμα και στάχτη. Αυτό της έμεινε όταν ξώμεινε μεγαλοκοπέλα, να έχει να περιπαίζει την αναμονή, αυτό και για να ξεφυσήσει με ανακούφιση όταν πια ήρθαν τα προξενιά, αυτό νανούρισμα στο παιδί που έπιασε με χίλια ζόρια σε ζόρικους καιρούς, αυτό  μπλάστρι στις πληγές, όταν έπεφταν βαριά τα λόγια και τα χέρια του σατράπη άντρα. Και όταν έφτασε να τα έχει πια χαμένα, ένας αμανές την έκανε να διώχνει με ένα μακρόσυρτο “αχ!” όλη την πίκρα που είχε σταλάξει μέσα της με τα χρόνια και να βλέπει από το μικρό παράθυρο του θαλάμου της έναν άλλον κόσμο από αυτόν που σε λίγο θα αποχαιρετούσε για πάντα.

Σάμπως τραγούδι δεν ήταν και το κάλεσμα της Καρμέλας από τους συντρόφους, για να της διατρανώσουν  τη νίκη της 15ης μπριγάδας στο Χάραμα, χαράματα η ώρα τρεις ήρθαν να την ξυπνήσουν, την Καρμέλα, που έδινε κουράγιο στους νέους απ’ όλο τον κόσμο που είχαν μαζευτεί για να πολεμήσουν το σκοτάδι του φασισμού που σε λίγο θα πλάκωνε πηχτό όλη την Ευρώπη; Τραγούδι σαν κι αυτό που σφύραε και ο Αντώνης στο Μαουτχάουζεν και σήκωνε δυο δυο, τρεις τρεις  τους βράχους, βράχους άτιμους σταυρούς στις ράχες των Εβραίων, άσμα ασμάτων στον έρωτα και στον θάνατο, που άλλοτε ξεπαστρεύουν ο ένας τον άλλον και άλλοτε σημαίνουν το ίδιο πράγμα.

Τραγούδι και το κλάμα της γάτας που χάνει τα μωρά της, η φωνή του περιπλανώμενου οπωροπώλη στα στενά, οι ιαχές των φιλάθλων που κουβαλάει ο αέρας τα απογεύματα της Κυριακής, αυτό που διαλύει κάθε προαιώνια καχυποψία μεταξύ πωλητή και πελάτη, ό,τι χρειάζεσαι όταν κλαις και όταν γελάς, τα ψιλά που κουδουνάν στις τσέπες σου και δεν σου φτάνουν για να πάρεις τσιγάρα, το γουργουρητό της λάβας από τα έγκατα της γης και ό,τι έχει ανάγκη για να εκφραστεί η ζωή ένα τραγούδι είναι. Με ένα τραγούδι να την υποδέχεστε  καθώς έρχεται, με ένα τραγούδι να τη χαιρετάτε καθώς φεύγει.

Ετικέτες: ζωήτραγούδι