Στη Θηβών, στη μέση του πουθενά αυτή της μακράς λεωφόρου, υπάρχει ένα σκοτεινό μπαρ-κλαμπ, όπως αυτοπροσδιορίζεται από την επιγραφή του. Έχει φυσικά κλείσει εδώ και καιρό και κανείς νέος ιδιοκτήτης δεν το έχει νοικιάσει. Στέκει εκεί με τις επιγραφές των καταστημάτων και την παλιά του φήμη. Μένει εκεί με την ελπίδα του προηγούμενου ιδιοκτήτη ο οποίος είχε βάλει φωτογραφία ενός κλαμπ από αυτά που υπάρχουν στην Αγία Νάπα ή στην Ίμπιζα με τους προβολείς και τα τρία πατάρια και την χωρητικότητα γηπέδου. Βέβαια αυτό σε τετραγωνικά πρέπει να είναι όσο το υπνοδωμάτιο μου, αλλά η συνείδηση του επιχειρηματία ήτο προφανώς αισιόδοξη. Όλοι κάνουμε ένα μάταιο όνειρο και κάποιοι το διαφημίζουμε κιόλας. Κάποιοι τα πετυχαίνουμε και κάποιοι όχι. Δωρεάν μετεκπαίδευση στην τιβί.

Eν τω μεταξύ, αυτή η εικόνα μου δημιουργεί μια παραίσθηση. Πότε τη βλέπω αστεία, πότε κοροϊδεύω τον μπουνταλά ιδιοκτήτη με την απουσία οποιασδήποτε αισθητικής, πότε ως μαστροπός ξεπουλώ θραύσμα-θραύσμα το μάρκετινγκ, το φειδωλό σε ευφυία και ιδιοτελώς χαζό του δημιουργού της ταμπέλας.

Και όλες αυτές οι σκέψεις ενός στάσιμου επιβάτη της Λεωφόρου Θηβών, ενός μόνιμου υποχείριου στις διαθέσεις του καθορισμένου δρομολογίου καταλήγουν στο μοναδικό πράγμα που έμαθα στη ζωή. Πως όλοι πιστεύουμε ότι έχουμε καλύτερες ιδέες από τους άλλους, περισσότερες σκέψεις, πιο συγκεντρωμένη σκέψη, πιο πολλές λάμψεις οργανωτικότητας, πιο βαθιά κίνητρα και δομημένα κριτήρια από τους άλλους. Ούτε μας περνάει από το μυαλό ότι μπορεί και άλλοι να σκέφτονται και μάλιστα το ίδιο γρήγορα και πιο στοχευμένα από εμάς, ότι και άλλοι μπορεί να είναι παρατηρητικοί και οι άλλοι να είναι αξιόλογα διαφορετικοί και ισάξιοι. Και βέβαια επειδή δεν μας περνάει ποτέ από το μυαλό αυτό το σενάριο, επειδή είμαστε πρώτοι στην άσκηση εξουσίας προς τους άλλους και επειδή είμαστε πηγμένοι μέσα στα γεννητικά μας όργανα και ούτε με οργασμό ή κάποια φοβερή διάρροια δεν μπορούμε να ξεγεννήσουμε τον ναρκισσισμό μας και να δούμε λίγο χωρίς παρωπίδες την ισότητα, αυτό τον ονειρεμένο δονητή, καταπιέζουμε, πιέζουμε, υποβιβάζουμε, μειώνουμε σε ένα αέναο υπέροχο και ιδανικό ΣΠΙΡΤΟΚΟΥΤΟ.

Μαζί και εγώ.

Η σχισμή του κουτιού, θα δώσει ελπίδα;