Έχουμε καθίσει με τον Αλμπέρ Καμύ στον Καπετάν Μιχάλη, στη Φειδίου. Διαπιστώνω ότι έχει αδυναμία στα κεφτεδάκια. Το αντιπαρέρχομαι και τον ρωτάω για τον Ξένο. Κάνει μια γκριμάτσα βαρεμάρας. «Σε μια στιγμή ύψιστης ευτυχίας ο ήρωας θα ευχηθεί το θάνατό του. “Ας πέθαινα τώρα!” θα πει σε μια απέλπιδα προσπάθεια διαιώνισης της εφήμερης μεταφυσικής της ευτυχίας. Ο Ξένος στηρίζεται σε αυτό. Ο Μερσώ οραματίζεται την ευτυχία στο πλήθος που θα τον προπηλακίζει καθώς αυτός θα οδηγείται στο θάνατο. Ο Μερσώ αρνείται να παίξει το παιχνίδι των συμβάσεων και των συμβιβασμών και επιλέγει την έξοδο. Ο θάνατος, ως επιλογή, είναι για τον Μερσώ η ευτυχία», μου λέει. Ανάβει τσιγάρο και κοιτάζει ψηλά. «Γλυκιά νύχτα για Νοέμβριο, μου θυμίζει τ’ Αλγέρι. Αναρωτιέμαι πόσους Άραβες σκοτώνετε εδώ πέρα τα καλοκαίρια», λέει περιπαικτικά. Σηκώνω το ποτήρι μου στην υγειά του. «Ωραίο παστίς!» μου λέει. «Ούζο το λέμε εδώ», λέω.