Θα βλέπουμε να έρχεται απ’ απέναντι το παιδί μας, το εγγόνι μας, ο αγαπημένος μας άνθρωπος και θα απλώνουμε το χέρι να τους κρατήσουμε μακριά.

Θα συνηθίσουμε να κρατάμε μακριά έτσι και τον πόνο τους και τα προβλήματά τους.

Ανοίγουν δρόμοι για άλλων ειδών σχέσεις άγνωστων σε μας προς το παρόν.

Αναρωτιέμαι με πόσους τρόπους θα περάσει αυτό στις επόμενες γενιές, τι άλλο θα υποστεί ο άνθρωπος σαν είδος για να χάσει όλα όσα τον κάνουν μαλακό κι ευσυγκίνητο.

Ωστόσο κάποια κανάλια, κάποιες επαφές, παραμένουν και ανθίζουν.

Όπως τις προάλλες, συνέβη με εμένα.

Αφού έπεσαν τα σχετικά τηλέφωνα έγινε η μάζωξη.

Οι γυναίκες όταν θέλουν να μιλήσουν δεν τις κρατάει τίποτε.

Ξεχάσαμε τον ιό με την κορώνα και πιάσαμε ιστορίες της κυρα Στρατούλας που ήταν δεξιών πολιτικών πεποιθήσεων και υποστήριζε το Στέμμα.

Έγινε δωδεκάμισι το βράδυ κι η Χριστίνα ακόμη μας έλεγε για την μάνα της που την έστελνε από την Τετάρτη δημοτικού μέχρι την Έκτη γυμνασίου να καθαρίζει και να πλένει τον τάφο του ξαδέρφου της κάθε Κυριακή χειμώνα καλοκαίρι.

Πιλότος στην Ελληνική Αεροπορία ο ξάδερφος έπεσε με το αεροπλάνο του σε κάποιο βουνό της Πελοποννήσου.

Το φέρετρο έφτασε στη Θεσσαλονίκη σφραγισμένο και μόνο ο αδερφός του ήξερε ότι εκεί μέσα δεν υπήρχε παρά μόνο μια στολή.

Δεν το είπε πουθενά.

Άφησε σ’ όλους να πιστεύουν ότι ο αδερφός του θάφτηκε στα στρατιωτικά νεκροταφεία της Θεσσαλονίκης.

Δεν το ήξερε ούτε η θείτσα του η Στρατούλα  που τον μεγάλωσε, δεν το ήξερε ούτε η Χριστίνα η κόρη της που πήγαινε από μικρό κοριτσάκι βρέξει χιονίσει στον τάφο του κάθε Κυριακή.

Κάποια στιγμή όμως ο αδερφός του αδικοσκοτωμένου πιλότου μίλησε.

Είπε για το άδειο φέρετρο κι η θείτσα η Στρατούλα χτυπιόταν κι έκλαιγε με τις μέρες για το ανιψούδι της το άθαφτο.

Η Χριστίνα όμως …αχ η Χριστίνα θύμωσε πολύ και με το δίκιο της.

Τόσος κόπος, τόσα χρόνια για έναν άδειο τάφο ρε μάνα έλεγε και ξανάλεγε…

Κι η Στρατούλα δώστου κι άλλο κλάμα.

Τις δωδεκάμισι τις πιάσαμε πάντως με την επόμενη ιστορία που  είχε να κάνει με τον Παγκρατίδη.

Τον γνωστό «δράκο της Θεσσαλονίκης».

Ο Μητσάκης ο κολλητός του φίλος έμενε δίπλα στης Χριστίνας το σπίτι.

Η μάνα της η Στρατούλα ήταν μια απ’ τις καλύτερες μοδίστρες της Θεσσαλονίκης εκείνη την εποχή.

Δεν μπορούσε ποτέ βέβαια να φανταστεί ότι θα ερχόταν η στιγμή στην καριέρα της που θα έραβε και το νυφικό του Μητσάκη.

Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία.