Οι Αρμένιοι που καίνε τα σπιτικά τους για να μη τα κατοικήσουν οι νικητές του τελευταίου πολέμου με τους Αζέρους, έχασαν έδαφος που κέρδισαν πριν τριάντα χρόνια, έκτοτε δεν κατάφεραν να ισοφαρίσουν τον πετρελαϊκό αλυτρωτισμό των γειτόνων και οι Ρώσοι δεν τρελάθηκαν να δώσουν δίκιο στα Τιγρανόκερτα, καθώς ο Σιιτικός, προσκείμενος στο Ιράν νεοπλουτισμός του Μπακού μπορεί να τους δημιουργήσει απίστευτα ντράβαλα. Ίσως η πιο ακραία κίνησή τους (που θα την πληρώσουν με πολύ αίμα, καθώς δεν έχουν απέναντι τον Πάουλους και τον αδύναμο στρατιωτικά Μανστάιν) είναι η αξιολόγηση της Τουρκίας ως δυνητικού σωσιβίου των ζωνών του Καυκάσου και των μάγουλων της Κασπίας που παράγει θρηνητικό φασισμό. Η μεσολάβηση των Ρώσων ήταν μια κίνηση πρόληψης εν όψει μεσολάβησης άλλων λαών του δρόμου της μετάξης.
To Βυζάντιο πήρε και έδωσε πολλά στην περιοχή της Κασπίας και του Καυκάσου και δεν παντρολογούσε μόνον πριγκίπισσες. Οι Αλβανοί, ήτοι οι προκάτοχοι των Αζέρων σήμερα παίζουν το τζυκάνιον, ένα ιππικό σπορ, σαν χόκει επί χόρτου, που ήταν τόσο δημοφιλες στους Σταμπολήδες ώστε διατηρούσαν Τζυκανιστήριο δίπλα στον Ιππόδρομο. Σε αυτήν την φλου περιοχή που αποδείχτηκε από την μητέρα Ιστορία μια Κρονία θεότης για τους λαούς της (θεωρήθηκε κοιτίδα πολλών ορεκτικών για την αρχαιότητα θεμάτων, όπως του Τζουρτζίτικου Γεωργιανού οίνου), της Κολχίδας με τις πιο αποτελεσματικές μαγείες, της Κιβωτού του Νώε και της προεισαγωγής στις Πύλες της Κασπίας, μεταξύ Αμαζόνων και δεινών Σκυθών με άτριχα πρόσωπα, το αίμα έρρεε, οι λαότητες πάντα κινδύνευαν με ολική έκλειψη και μύριζε Σύνορα και καστροφύλακες όπου και να οσφραινόσουν.
Σε κάθε περίπτωση, βρισκόμαστε σε ένα φρύδι απόκρημνου λόφου, όπου δεν γλυτέρνουμε βουτώντας με ανεμόπτερο πλαγιάς. Μπορεί να αγχωνόμαστε επειδή οι Τούρκοι παίζουν ατάραχοι ένα μείζον (και πανηλίθιο) παίγνιο, σαφώς κολακευμένοι που σκίζοντας παλιές συνθήκες και υποδυόμενοι τις ωραίες του Γιδίζ προσποιούνται πως θα κλεφτούν από τον βογιάρο της καρδιάς τους, προφανώς επιζητώντας κάτι άλλο που δεν σκοπεύουν να μας αποκαλύψουν, αλλά ένα σπάσιμο νεύρων το επιδιώκουν.
Εδώ που τα λέμε, ο Ψυχρός πόλεμος υποχρεωτικά διέθετε άρρηκτα σύνορα μεταξύ Ανατολής και Δύσης, ενώ για πολλά χρόνια, από την εποχή των «γραμμών Άλλενμπι» κι έως τον Χομεϊνί, στα 1979, η «κρίση» συντηρούνταν μόνο μεταξύ Ισραήλ και Αράβων. Ως αποτέλεσμα, πολλές χώρες εμπορεύτηκαν επιτυχώς με την Τουρκία, που μάλιστα έστειλε και στρατό στην Κορέα και πολέμησε, είτε με δικτατορία, είτε με εριστικότητα, κάθε θρησκευτική ακρότητα, παίζοντας καλά ή άτσαλα, το κοσμικό κράτος.
Το πραξικόπημα εναντίον του Ερτοάν, ενεργοποίησε τον φόβο του θανάτου στην ηγέτιδα τάξη της Τουρκίας, διότι οι ολίγοι που παρακολουθούσαν την ανέλιξη του Γκιουλέν και των οπαδών του, ήξεραν πως η τελική του έκβαση θα ήταν εξουσία μεταξύ Μοσαντέκ και Αγά Χαν.
Το άδειασμα των Αρμενίων, δείχνει πολύ απλά, πως η νέα διπλωματική φουρνιά του Δυτικού κόσμου, δεν το παίζει πλέον «Αμέρικα, Αμέρικα» Έλια Καζάν και αστέρι του βοριά, αλλά οι Αζέρικοι αγωγοί και η αρχιτεκτονική της Χαντίντ είναι υψηλό χτύπημα ρουλέτας με εξαγορασμένο κρουπιέρη. Παίζουν λοιπόν «φάηβ αν δα νέημπορς» αδίστακτα, και πτύουν τον κόρφο τους μη ξετσουτσουμίσει μια γενιά Κασέμ ή Νασέρ που θα μετέτρεπε όλην την περιοχή σε πλανήτη των πιθήκων, κατοικημένο από κοκκινόκωλες μαϊμουδίτσες που ξεκάρδιζαν τα μεταπολεμικά παιδάκα, όταν αντιδρούσαν στο ερώτημα «πως πιάνει ο Βουτσαράς την μπάλα» ή «πως κοιμάται ο γέρος με τη γρηά».
