Το φέρσιμο στον Ντέηβιντ Κόπερφηλντ ή στον Όλιβερ Τουίστ, η σκαιά συμπεριφορά του Κάπταιν Αχάμπ, το χαστούκι του Μινωτή σε ηθοποιό, τα ουρλιαχτά εξοργισμένων προϊσταμένων σε ψαρωμένους υπάλληλους, συνιστά, μαζί με χιλιάδες παρόμοια παραδείγματα, όχι μόνον ιστορικά, βαρύ περιστατικό που χωράει μπόλικη διαμαρτυρία, αλλά σεξουαλική παρενόχληση ΔΕΝ είναι. Στα τελευταία MeToo που διαβάζω, εκτιμώ πως η αυταρχικότητα μιας σπρωξιάς ώστε ο άρχων των μπουλουκιών να στείλει δεύτερη σειρά έναν ταλαντούχο άνθρωπο, μπορεί να προκαλεί σιχασιά και όχι συμπαθή αποτίμηση του δράστη, αλλά ο «τύραννος» δεν βάζει χέρι σε κανένα από τα φύλα ως πατέρας αφέντης ή εραστής πέντε ηπείρων. Όθεν, παρακαλώ η σκαιά συμπεριφορά να αποτελέσει άλλον τύπο παραπτώματος από τα σαρκικά μπινελίκια. Να μη αρχίσω με τα στρατιωτικά καψώνια, την συμπεριφορά στα στρατόπεδα συγκέντρωσης την βία επί εγκλείστων, τα παιδάκια που κατουριόνταν εν όψει σαδιστή διδάσκοντος, την σκοτεινιά μερικών οικοτροφείων, όπως των μεθόδων του Βατικανού και τα πρατήρια ανηλίκων για γάμους.

Η υπόθεση θιασαρχών που ζητούν από εργαζόμενες κυρίες – και κυρίους – να «τον πάρουν» ανά χείρας τον τιμημένο τους φούφουτο, αν παραμείνει ως αλμυρούτσικο πιπεράτο ανεκδοτάκι, είναι ταμάμ δομημένη για μελλοντική παγερή αδιαφορία του γενικού κοινού.