Πέρασα το χτές δαπανώντας την όρασή μου ξεψαχνίζοντας την πομπή της μεσαίας τάξης στο Προεδρικό Μέγαρο. Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας μας τους περίμενε, ειδοποιημένος και προειδοποιημένος. Ίσως ήταν ο πρώτος που άκουσε τις σάλπιγγες έξω από τα τείχη της Ιεριχούς.
Μπήκαν οικογενειακώς, κομιλφό και σάμπως σαστισμένοι. Μερικοί ήξεραν μερικούς, αλλ΄οχι και τελείως. Τα παιδιά που προσκόμισαν, έμοιαζαν ασπίδες ενάντια σε φέιγβολάν του Ρουβίκωνα, αν και δεν υπήρχε περίπτωση να βγουνε πάνω στο γιορτάσι.
Η πομπή συντάχθηκε σε τετράγωνο σχήμα ρωμαϊκής κοόρτης, απέναντι μανίπουλι γυναικοπαίδων, οι άρρενες με σκοτεινόχρωμες κουστουμιές, οι θήλειες ωσάν ανδράποδα πολεμιστών που μαλάκωσαν το τραχύ ύφος των, εξοπλισμένες με αμήχανες σελφομηχανές, στραμμένες στην τελετή.
Υπερπερίσσευε μια καναγκαιρίσια ευγένεια, αυτή που «πολίτικα», politesse, φημίζουν οι καιροί του Διαφωτισμού, κατά το έθος των κυράδων των ορεινών κοινωνιών, που όταν οι απόδημοι άρρενες του ήφερναν βιενέζικες καρέγλαις στα τοιχογραφημένα αρχοντικά τους, δεν έλεγαν να ξεχάσουν το α λα τούρκα κάθισμα, αλλά το ενασκούσαν σκαρφαλωμένες πάνω τους.
Σωτήριο για το βλέμμα της τραυλής μάινας που είχα ενεργοποιήσει, ήταν που ο φακός κέντρωνε στων περισσότερων την χείρα όταν συνέγγιζαν την χάρτα των υπογραφών. Κι εκεί, κατά το συνήθειο καθενός, αναγνώρισα τις αυτοκαταστρεφόμενες υπογραφές, ήτοι μια μπαλίτσα με γραμμές, η μια πάνω στην άλλην, αλλά και τις τολμηρές των γνωστών, ένα όνομα σειραϊκό, υπογραμμισμένο με αισιόδοξη ανοδική ευθεία, τόλμη και γοητεία. Αυτοί, είχαν ιδεί τον Ιησού του Ναυή.
Η μάινα δεν είναι παπαγάλος. Πρωτοείδα μία, απέναντι από το πατσατζήδικο κατέναντι του μαγαζείου των ωδικών πτηνών και των πεττσοπ μπόις στη άνω ρεγεώνα της Αριστοτέλους, μπαίνοντας στην ζώνη των Μεσών, Βλάλη και Καπάντι και Μοδιάνο αυγάζουσα εν τω βάθει. Μέση, η αγορά παρά βυζαντινοίς. Οψαρομέση, σθλαβομέση και έτσι. Ωμιλούσα μαζί της, αλλά επειδή ήμην τραυλός, ετραύλιζε και εκείνη.
Μετά, η λιτανεία διελύθη σε επιμέρους σκούλκα και τούλδα, προς τα υπουργεία όπου τους περίμεναν οι άλλοι, οι χτεσινοί της έγκυρης διαπραγμάτευσης, όπου και συνάλλαξαν κάτι συμφιλιωτικά του γενικού γκουβέρνου και του λουφέ. Οπότε του δίνω ένα φευγάκι προς το γραφείον μου, υπό πρασινωπήν ανταύγειαν εκ του πολλού Πασόκ, του πλήθοντος, ωσάν ταψί γεμιστών όπου κυριαρχούσαν οι πιπεριές και ολίγες ήτον οι ντομάτες, και είπα
«Πα-πα-πάλι τ-τ-τ-τα β-β-β-ρήκαν»
Προηγήθηκαν βέβαια διάφορα: η κατακρήμνιση των τειχών, οι οδηγίες πλεύσης μέσω μανδατόρων και δραγουμάνων, η υπόσχεσις μη διώξεων εφεξής, πλήν των προφανών, η διανομή 8,2 στρεμμάτων κεντρώου και κεντρικού οικοπέδου, η ανοχή έναντι γκεσεμιών και αποσγειώτων και η ψηφιακή ανίδρυσις προκάτ μεγάρων συμπολιτέ και αντιπολιτέ στυλ, σε οικόπεδα 40 και 32 στρεμμάτων αντιστοίχως. Ο θεμέλιος λίθος θα τεθεί εντός των ημερών, και δεν θα σφάξουν κόκκορα, αλλά μία μάινα.
